Nafasi komt op tv!

Hallo Allemaal,

Dacht iedereen dat het reisblog afgesloten was, maar niets is minder waar.

Nee...ik vertrek niet opnieuw naar Oeganda, maar wil iedereen even laten weten dat Nafasi op tv komt binnenkort. Misschien leuk om te zien waar ik toen geweest ben. De nieuwe eigenaren hebben connecties met de EO en die hebben nu opnamens gemaakt.

Misschien kunnen jullie je nog herinneren dat er op mijn laatste werkdag een baby is gebracht door een tienermoeder. Zij was afkomstig van een tienermoederproject "Wakisa". Daar worden zwangere tienermoeders opgevangen tot 2 weken na hun bevalling. In 90% van de gevallen gaan de meiden daarna ,met baby, terug naar hunfamilie. InOeganda is het wettelijk vast gelegd, dat je onder de 18 geen relatie mag hebben. Zwanger zijnals tiener is dan ook een schande. Na de geboorte van de baby is die dikke buik weg enwordt de baby vaak wel geaccpteerd. Het valt dan toch niet meer op van wie de baby precies is.Families hebben zoveel kinderen en groeien met elkaar op. De andere 10% heeft een probleem. Vaak geen geld, geen werk, geen dak boven haar hoofd en geen achterban om haar te ondersteunen. Zij hebben dan geen andere keus dan hun baby achter te laten in een grootschalig opvanghuis. Zij kunnen dan maar 1x per maand hun kind zien. Het zijn tehuizen waar hooguit 2 volwassen zorgen voor zo'n 30 baby's.Schrijnend natuurlijk, zij groeien op met veel te weinig aandacht en liefde. Als het niet lukt om kinderen later te laten adopteren blijven ze hun hele leven in zo'n tehuis.

Kort na mijn vertrek is er een nieuwe vrijwilliger, Lianne, gekomen en zij heeft op beide projecten gewerkt en werd geconfronteerd met het feit dat er helemaal geen nazorg is, voor de tieners van Makisa, die niet terug naar huis kunnen. Zij heeft in de leidinggevenden van beide projecten in contact met elkaargebracht en een plan gemaakt voor nazorg.

Het plan houdt in dat de baby's indien nodig bij Nafsi opgevangen worden, de moeders zoveel mogelijk zelf voor hun kind komen zorgen en ondertussen geholpen worden dmv counseling ivm hun problemen enondersteunt met het volgen van beroepsonderwijs (naaien, souveniers maken,koken enz) om op die manier in eigen onderhoud te kunnen gaan voorzien. Ze krijgen ook wat opstartgeld om materiaal te kunnen aanschaffen om te starten. Een soort van microkrediet. Ik weet niet of het later ook terug betaald moet worden. Zou niet verkeerd zijn, want hetproject kan natuurlijk alleen maar draaien op geld. En zoals jullie wel weten is dat schaars. Dus..... wie geld over heeft of eens een goed doel wil sponseren denk dan zekereens aan Nafasi !

Een geweldig initiatief, wat er toe gaat leiden, dat er meer moeders voor hun eigen kind(eren) gaan zorgen entegelijkertijd een toekomst gaan opbouwen.

Wieer meerover wil zien en horen moet een van de volgende tijdstippen in zijn agenda zetten.

Zondag 19,26 april en 3 mei om 10.05 uur bij "EO Meterdaad

Donderdag 16,23 en 30 April om 17.05 bij "Geloof en een hoop liefde"

Heel veel kijkplezier. Ik ga zeker kijken om weer even na te genieten van Oeganda, die hardwerkende aunties en lieve kinderen. Liefs Mary

Laatste foto's

Hallo Allemaal,

Toch nog een laatste berichtje om te vertellen dat ik weer veilig en gezond thuis ben gekomen. Al weer snel helemaal ingeburgerd door alle dagelijkse huishoudelijke beslommeringen. Maar tussendoor de laatste foto's toegevoegd. Er zijn er natuurlijk veel meer. Wie daar belangstelling voor heeft is altijd welkom om die te komen bewonderen. Ik ga in ieder geval nog een fotoboek maken en een dia/ foto voorstelling . Kan wel even duren voordat die klaar zijn, maar wat in het vat zit.....

Dus dit was echt het laatste berichtje, tot ziens en horens, Mary

Safari

Hallo Allemaal,

Hier onze belevenissen tijdens de safaritrip. De eerste dag vertrokken we vroeg, omdat het 5 uur rijden was naar ons slaapadres in het Nationale park “Murchisonfalls. “Het duurde niet alleen lang door de afstand , maar ook door het feit dat we de laatste uren onverharde weg hadden. Flink door rijden zit er dus niet in. Op de “snelweg “ hier, 1 baan heen en 1 baan terug wordt meestal 80 km gereden en onverhard 30 tot 40 km. Gelukkig stond er na 4 uur ook een chimpansee tracking op het programma, dus konden we ook onze benen even strekken. We werden opgehaald door Hassan in een soort toyotabusje, waarvan het dak omhoog kon. Op die manier werd het een echt safaribusje. Prima busje trouwens met redelijk goede stoelen en beenruimte voor iedereen. Ik zat 1^e rang voorin. Heerlijk, had ik goed overzicht over het gebied waar we door reden en alle dingen die langs de weg gebeurde. Hassan vertelde af en toe ook over de dingen die we tegen kwamen. Leefgewoonten van de mensen die daar leefden, de plantages met bananen, suikerriet, cassave, koffie en rijstvelden. Op een bepaald moment buiten Kampala, toen we nog op de snelweg reden en je even niet op alle details lette, had het wel iets weg van Noord Frankrijk. Zo’n glooiend landschap met akkers en vergezichten. Later kwamen er veel meer bossen. Ook zagen we verschillende vogels en de eerste bavianen. De onverharde wegen zijn roodbruin gekleurd, vreselijk stoffig en met vele gaten, gleuven en stenen. Echt een kunst apart om daarover heen te rijden. Het zorgt ook voor veel geslinger en geschut , maar je moet er wat voor over hebben! Aan het begin van de middag kwamen we bij het informatiecentrum in het regenwoud aan, waar de tracking gehouden werd. Er volgde een korte inleiding, waarna de 2 vrouwelijke rangers in een fors tempo het regenwoud in trokken. Ze wisten waar de chimpansees zaten en wilden die plek voor de regen ,die dreigend boven ons hing, bereiken. Dan zouden ze nog op de grond zitten. Al na een kwartier bleek dat dit niet ging lukken. Er brak een enorme tropische regenbui los met onweer. Aangezien we geen regenkleding aan hadden waren we binnen no time compleet doorweekt, maar we liepen gewoon door. Aangekomen bij de bewuste plek hadden de chimpansees natuurlijk niet op ons gewacht , maar hadden die een schuilplek gezocht voor de regen. Vaak hoog in de bomen. Het werd lopen, zoeken, stilstaan en weer lopen zoeken enz. En het bleef regenen. Heel vreemd ook om te ervaren dat er naast de regen helemaal geen geluiden waren in het bos, terwijl je anders van alles hoort. Het was ons wel duidelijk dat dit een hopeloze zaak was. De rangers probeerden nog de indruk te wekken dat ze iets hoorde of roken, maar volgens mij was het meer show. Ze wachten gewoon op het moment dat de groep het opgeeft en terug wil gaan. Ze geven wijselijk geen garantie op het zien van chimpansees, maar deze omstandigheden maakten de kans nihil. Dus na wat onderling overleg en veel gebibber hebben we de knoop maar doorgehakt, dan maar geen apen.Het is onvoorstelbaar hoe redelijke paden binnen korte tijd modderstroompjes worden, waar we slibberend doorheen moesten. Zelfs in mijn bergschoenen liep ik te soppen. Dus na zo’n ander half uur kwamen we doorweekt terug bij het beginpunt en konden we ons verkleden. Toen werd het ook droog, maar regent het in het regenwoud nog lang na. Daarbij ging de tijd ook dringen want we moesten nog een paar uur onverhard rijden en liever niet in het donker.

De lodge waar we sliepen was weer prachtig gelegen op een heuvel met een prachtig uitzicht over het nationale park. We sliepen in kleine huisjes met eigen douche en toilet. Niet super de luxe, maar je hoefde in ieder geval ’s nachts niet naar buiten voor het toilet. Denk dat ik dat ookniet gedaan zou hebben want er liepen standaard een soort zwijnen te scharrelen en ’s nachts was het heel gewoon dat er nijlpaarden kwamen grazen rond de huisjes. De 2^e avond liepen we die in het begin van de avond al tegen het lijf. Echt levens groot die beesten en je moet er echt geen ruzie mee krijgen, want je bent nergens.

De volgende ochtend vertrokken we om half zeven toen het licht begon te worden voor onze gamedrive. Het was prachtig weer. Eerst met een pontje over naar de andere kant van het park( de ene kant is regenwoud de ander kant is meer savanne)en toen op zoek naar het wild. Ook dit ging constant hobbelend over onverharde wegen. Het dak was omhoog en we konden daardoor staan , maar evt ook boven op de auto zitten. Echt prachtig uitgestrekte gebieden met wat struikgewas en grasland, maar soms ook weer veel begroeider. Al snel zagen we de eerste giraffen, impala’s en hartenbeesten. Het was echt een schitterende ochtend. Om de olifanten van dichtbij te kunnen zien moesten we wat langer rijden, maar toen hadden we er ook 1 op een paar meter afstand. We stonden naast een moeder met kleintje, maar dat vond de vader maar niets. Die kwam al oren flapperend ,dreigend uit de struiken op ons af gestapt. Hassan ging direct vol gas achteruit om de dreiging te verminderen, wat uiteindelijk ook genoeg was. Was echt wel even een spannend moment, maar leverde wel prachtige foto,s op. Op de terugweg troffen we het nog , er stak een hele grote groep de weg over. Het waren er zeker ruim twintig in alle formaten, ook van die schattige kleintjes ertussen. Heel bijzonder om te zien. Net of je zo National Geografic binnen stapt. Echt en indrukwekkende ochtend.

Tussen de middag gingen we terug om te lunchen en daarna maakten we met een bootje de volgend gamedrive, als je dat zo zou kunnen noemen. Heel even leek de regen weer roet in het eten te gooien, want tijdens de lunch was er weer een enorme stortbui. Gelukkig werd het wel weer droog toen we in de boot stapte. Ik dacht even dat het een suf boottochtje zou worden, maar dat bleek al gauw niet het geval. We hadden prachtig zicht op de oevers en alle nijlpaarden in het water. Weer zagen we van alles, Olifanten, giraffen, allerlei herten soorten en een krokodil. Het tochtje leidde naar enorme watervallen. Via de oever en de rotsen zijn we helemaal naar boven geklommen met steeds weer nieuwe spectaculaire uitzichten. Wat een enorme waterkracht en natuurgeweld. Het was echt een hele mooie dag, die ik zo weer over zou willen doen.

De laatste dag bestond natuurlijk uit een lange terugreis, maar had als onderbreking een bezoek aan de neushoorns. De neushoorns zijn, na het uitsterven, via een fokprogramma weer terug geplaatst in hun oorspronkelijke gebied. Er leven er nu weer 15. Echt nog niet veel, maar dmv een gps systeem zijn ze wel makkelijk te traceren voor de rangers. Iedereen had zijn stevige stappers weer aangetrokken, maar uiteindelijk hadden we ze binnen een kwartier al gevonden. Tussen het struikgewas vonden we een moeder met jong en ook hier hield de vader op korte afstand de wacht. We konden tot op heel korte afstand(zo’n 5 tot 7 meter) bij ze komen. Vond ik nog al wat, want die rangers hadden ook geen geweer bij zich of zo. Ze luisterden heel goed naar alle geluiden die de beesten maakten en wisten op die manier wanneer we afstand moesten nemen of dichterbij konden komen. Het zijn ook enorme beesten, die je net als de nijlpaarden niet moet onderschatten in kracht en snelheid.

Daarna terug naar Kampala en bekruipt het gevoel me dat het einde van deze lange reis in zicht komt. Gisteren, samen met Inge, nog wat laatste inkopen gedaan op een schattig primitief craftmarktje. Samen met de groep een afscheidslunch gehad en vandaag nog even terug naar mijn project. Nog even om het hoekje kijken bij de kinderen.

Om half 3 wordt ik opgehaald voor de reis naar het vliegveld. Dan is het echt voorbij. Ik kijk terug op een geweldige indrukwekkende maand, waarin ik even gewoon Mary kon zijn. Even geen moeder, dochter, schoondochter, student, werknemer, praktijkopleider enz. Even geen verplichtingen, verantwoordingen, geen verwachtingen, gewoon even alleen Mary. Een heel gezellige tijd ook met alle vrijwilligers waarmee ik ben opgetrokken. Allemaal zo verschillend en uniek, maar ook geweldige jongens en meiden met veel respect en aandacht voor de ander en het hart op de goede plaats. Die allemaal voor korte of langere tijd hun vrienden, familie ed achter laten om hier een steentje bij te dragen en gezichtsveld te verbreden. Heel bijzonder allemaal, jullie zijn allemaal echte kanjers!

Daarom laat ik Oeganda met gemengde gevoelens achter en zal ik altijd terug kijken op een heel mooie ervaring.

De foto’s hoop ik thuis zo snel mogelijk toe te voegen, om mijn verhalen nog wat meer beeld te geven. En dan is mijn reisblog echt op z’n einde gekomen. Iedereen bedankt voor het meelezen en alle reacties, fijn dat iedereen zo meeleefde. Fijn ook om straks iedereen weer te zien en te kunnen genieten van warm water en schone kleren.

Tot gauw, liefs Mary

Kleine aanvulling

Hallo Allemaal,

We zijn weer terug van onze safari, die verhalen komen straks. Maar ik wil even beginnen met een kleine aanvulling op het vorige verhaal. Ik was helemaal vergeten te vertellen over het jongetje met de gebroken arm. Tijdens het spelletjes spelen met de kinderen ontdekten we dat er een jongetje van een jaar of 6, was wat niet mee wilde/kon doen ivm zijn arm. De arm was een stuk dikker dan de andere arm en hij liet hem steeds slap hangen. Bij wat navraag bleek dat hij vrijdag( nu was het zondag) van de fiets zou zijn gevallen. Nu moet je bedenken dat het dorp zo arm is, dat er in geen velden of wegen een fiets te bekennen was??? We konden het zelf wel invullen. Want lijfstraffen zijn hier nog heel normaal. Zelf zei hij er niets over, je zag alleen af en toe zijn gezicht betrekken van de pijn. Tijdens het kleding uitdelen en passen konden we hem even goed observeren. Het was geen gebroken sleutelbeen of iets dergelijks, maar echt zijn boven arm. Aan de man die daar de leiding had gevraagd wat er met die arm gedaan was.en waarom hij niet bij de dokter was geweest . Geen geld en daarom een soort medicijnman er wat op laten smeren, dan zou het wel goed komen. Uitgelegd dat hij echt naar het ziekenhuis moest ,omdat die arm niet vanzelf over zou gaan op deze manier en hij daardoor misschien zelfs zijn hele leven ehandicapt zou blijven..Onderling in de groep ontstond ook discussie over deze gang van zaken, wat kan je ,wat mag je, waar doe je goed aan. Uiteindelijk hebben we gezegd dat wij de ziekenhuis kosten zouden betalen en hem( met een begeleider) eigenlijk met ons mee wilden nemen in ons busje naar Kampala. Op die manier zouden we ook zeker weten wat er ging gebeuren. Als je hun geld zou geven blijft het de vraag waar ze het voor gaan gebruiken, dan gaat eten of id misschien voor zijn arm. Dit gaf ook weer discussie. Zag de leiding het niet direct zitten, vader en moeder waren niet te vinden en een van hun moest toestemmig geven enz. Na een zoektocht naar de moeder en aandringen van ons en een van de leidinggevende, Margret, dat dit hun enige kans is had Inge het voor elkaar. Het manneke ging samen met zijn moeder met ons mee, in het busje naar Kampala. In z'n nieuwe oranje polo, een nieuwe bermuda en met jou schoenen Lisette. Hij was nog nooit het dorp uitgeweest en zijn moeder misschien maar 1 keer eerder. Onderweg op schoot bij Inge keek hij zijn ogen uit en zat hij steeds naar dingen te wijzen. Inge is bij aankomst, met Margret en een andere vrijwilliger met ze naar het ziekenhuis gegaan. Een hele delegatie dus. Gelukkig daar vlot geholpen. Het bleek inderdaad een,spiraal,breuk in zijn bovenarm te zijn . Die is in een enorm dikke laag gips gezet en hij kreeg een mitella om. De kosten voor de terugreis(uurtje met de matatu) van het ventje en zijn moeder en de ziekenhuis behandeling kwamen in het totaal op 72 euro. Gedeeld door 9 personen was dus 8 euro per persoon. Voor hun een wereld bedrag voor ons een koopje! En een gehandicapt kind voorkomen. Het gips eraf halen gebeurd uiteraard niet in het ziekenhuis, zonde van het geld, dat doen ze op de een of andere manier zelf.. Enigste bedenkelijke aan het verhaal is dat de moeder zonder toestemming van de vader, die erg losse handjes schijnt te hebben, met ons is mee gegaan ennu waarschijnlijk bij zijn thuiskomst ,een afranseling krijgt. Wat een land!

Foto’s uploaden lukt helaas steeds niet ,maar desnoods zet ik ze er thuis nog bij. Het internet is hier echt halen en brengen en vreselijk traag. Plus mijn niet snelle laptop en dan weet je het wel.

Later vandaag hoop ik verslag uit te brengen over de afgelopen safaridagen, want dat was geweldig.

Liefs Mary

Jaguza

De afgelopen dagen zijn we naar Jaguza geweest. Een Community project waarbij veel oma's zorgen voor hun kleinkinderen en weeskinderen. We kregen de eerste ochtend een kookworkshop in traditioneel Afrikaans koken. Dus koken op houtvuur buiten. Iedereen werd aan het werk gezet met rijst sorteren(steentjes eruit halen), groenten snijden en groene bananen pellen. De groene bananen waren voor de Matoke. Een gestoomde bananen prut. Ik ben er niet zo weg van, maar bananen zijn ook niet mijn favorieten eten.Verder werden er Chappati's gemaakt een soort pannekoeken maar dan wat dikker en vetter. Een groot stuk vlees moest in stukken gehakt, zonder snijplank. Zag er niet uit, maar werd uiteindelijk toch lekker mals vlees met paprika, tomaat ed.de oudere vrouwen deden het meest, maar het was wel mooi om te zien. Ze zijn zo gewend om die zware hete pannen te tillen, de Matoke te kneden met blote handen terwijl die bloedheet is en in die grote pannen te roeren. Uiteindelijk buiten lekker gegeten met een hele grote groep vrouwen en kinderen. Doingoood sponsert dit project en in dit geval ook deze maaltijd. Op die manier kunnen de kinderen ook eens iets anders eten dan Pocho(dikke maispap) en bruine bonen. Dat eten ze hier alle dagen, soms maar 1x soms 2x per dag. Vreselijk eenzijdig en smakeloos. Op de projecten aten we dat ook vaak. Na 3 weken ben ik er dan ook wel klaar mee. Veel kinderen eten maar 1 maaltijd per dag. Wel een flink bord vol, maar voor mijn gevoel net genoeg om niet dood te gaan. Je snapt niet dat die kinderen nog zo energiek rond kunnen rennen en niet ziek zijn.

'S middags hebben we oud hollandse spelletjes gedaan met de kinderen op een groot veld. Ze vonden het geweldig, vooral het koekhappen met biscuitjes en snoepjes happen uit een waterbak. Echt heel gezellig.

Gisteren zijn we naar een dorpje geweest dat heel arm is. Ook daar veel oorlogs- en aidswezen. Er was een oud omatje dat in haar eentje nog voor 9 kinderen moest zorgen. Echt heel triest. Ze had heel veel pijn bij het lopen en bewegen, maar had geen keus. Water moet gehaald, land bewerkt, was met de hand gedaan enz. De kinderen gingen wel naar de basisschool maar dat werd gesponsert. Het is me na deze weken wel duidelijk dat onderwijs de enige oplossing is om de kinderen evt.uit de armoede en ellende te krijgen. Maar dan moeten ze wel het geluk hebben dat iemand dat betaald en ze ook nog goed kunnen leren. Ook hier hebben we spelletjes met de kinderen gedaan en hebben we 's middags kleding en schoentjes uitgedeeld. De laatst over gebleven schoentje gaan terug naar het project van de dag hiervoor. Dat betekend dat alle schoentjes nu aan kindervoeten zitten. Prachtig die blije gezichtjes. Daarom iedereen die schoentjes heeft aangeleverd HARTELIJK DANK hiervoor namens al deze kinderen en moeders.

Vandaag een vrije dag. Straks gaan we lekker zwemmen in een luxe resort en dan morgen voor 3 dagen op safari. Kijk er erg naar uit. Allemaal even duimen voor droog weer, want dan kunnen we het meeste zien. Het heeft de afgelopen weken echter al flink wat geregend, soms wel dagelijks een flinke bui of hele ochtend regen. Heeft nog niet veel effect gehad op ons programma, maar alles wordt zo vies en plakkerig en de boda's willen dan niet rijden vanwege de gladde wegen.

Dus voorlopig geen bericht meer van mij, maar zal jullie zeker laten weten hoe de safari is geweest.

Liefs Mary

Jinja

Hallo Allemaal,

Hierbij een 2e poging tot het maken van een verslag. Gisteren een uitgebreid verslag getikt, maar op het moment van verzenden viel het internet weg. Weg verslag. Dit is Afrika!

Na de chaotische sport- en spelmiddag op het gehandicapte project zijn we de dag erna vertrokken naar Jinja. Jinja is een van de grotere plaatsen van Oeganda en staat bekend om zijn outdoor activiteiten. Het is een gemoedelijker en kleinere plaats dan Kampala. Bij aankomst na een lange rit hadden we een heerlijke lunch met een soort big mac. 's Middags hadden we ons eerste boottochtje over de Nijl. Hier ook wel de Witte Nijl genoemd. Met een lang smal bootje voeren we naar de oorsprong van de Nijl. Er is hier wat discussie over wat het echte beginpunt is, maar hier op de afscheiding van de Nijl en het Viktoriameer lijkt vers water omhoog te borrelen. Er is op die plek een bord in het water geplaatst, waar je naar toe kan waden. Natuurlijk zijn ze hier soms ook wat commercieel, dus ligt het bij een eilandje met een craftwinkeltje(souvenierwinkeltje) en ook winkeltjes op de kade. Maar ze troffen het niet met ons. Kijken, kijken, niet kopen. We sliepen die nacht in een lodge, die boven op een heuvel aan de Nijl lag. Prachtig uitzicht met een mooie zonsondergang, die weerspiegeld in het water. Rond de lodge klauteren wat aapjes in het rond. De lodge is van een engelse overjarige hippie met lange dreadloks. Hij had een doorleefd gezicht en vreselijk luidruchtige engelse vrienden. Maar hij had het daar wel mooi voor elkaar. Echt een prachtige lokatie en sfeervol aangekleed. 'S nachts hebben we enorm hevig onweer gehad. Wat een herrie vlak boven ons en de regen op de golfplaten daken. Zelf de eigenaar vond het eng, dat wil wel wat zeggen lijkt me.

Vrijdag hadden we een vrije dag. Simone , Mirelle en ik hadden besloten te gaan raften. We werden al vroeg opgehaald en kregen ontbijt (rolexen) bij het raftbedrijf. Daar ontmoeten we ook Wendy, die met ons mee zou gaan. Wendy was een leuke vrouw van begin 50, die op weg was naar haar vrijwilligerwerk in Zuid Sudan. Ze had na haar aankomst in Oeganda 1 dag vrij en om de jetlag te verwerken, dacht ze dat zo'n actieve dag een goede optie zou zijn. In een open truck met zwemvesten, helmen, eten, drinken, EHBOkoffer enz vertrokken we samen met de instructeur en 4 kayakkers naar het vertrekpunt. Achter de truck waren ook de raftboten en de kayakken gemonteerd, dus het was een hele organisatie om ons daar te krijgen. Daar aangekomen kregen we een uitgebreide uitleg over het programma en de route van Ryan, onze stoere, avontuurlijke en roodharige instrukteur afkomstig uit New Zeeland. We kregen roeiles en ook het uit de boot vallen ed werd geoefend. Alle senarios passeerden de reveu., ook het flippen. Dan kiept de hele boot om en kan je onder de boot terecht komen, mijn grootste angst. Hij wist met veel begrip en humor alles te brengen en zorgden er zo voor dat we er vertrouwen in hadden. En toen was het zover. We gingen starten aan de 35 km lange tocht, met 8 pittige stroomversnellingen tot de hoogste categorien( 5 is de hoogste). Deze plaats staat bekend als een van de heftigste raftplaatsen ter wereld, omdat je op korte afstand van elkaar de" great 5" hebt. De hele tocht dden wij de moeilijkste route, de safetyboot de makkelijkste route en de 4 kayakkers dicht in onze buurt. Dit om ons te "redden" als we in het water terecht zouden komen. Het werd inderdaad een heftige, onvergetelijke, ongelofelijke, soms angstaanjagende , maar ook prachtige ervaring. Enorm wilde watermassa's, die ook weer een kick geven als je er door heen bent gekomen. Tussen de versnellingen door waren er ook hele grote rustige stukken, waar we niet altijd hoefden te roeien, maar voorgeduwd werden door de safetyboot. De boten werden dan aan elkaar gekoppeld en een slanke , pezige maar enorm sterke Oegandees roeide dan beide boten vooruit. Op die momenten konden wij genieten van de natuur en de verhalen van Ryan. Het was een goede entertainer met een amerikaanse manier van praten, alles was great, amazing en fantastic. De 3e stroomversnelling heette de "Deadplace"(categorie 5), daar komen van 2 kanten 2 golven bij elkaar en is in het midden een dood punt. De kunst is om precies daar terecht te komen door hard roeien en goed sturen.Iets wat zelden lukt. De kans op omslaan is vele malen groter. Ryan stuurde , wij moesten hard roeien. Hoe we het gedaan hebben weet ik niet, maar we kwamen echt op dat dode punt. Het was vreselijk eng. Meters hoge golven aan alle kanten en de boot die constant op het zelfde punt heen en weer geslingerd werd en op z'n kant stond. Het duurde zeker meer dan een minuut, er leek geen einde aan te komen. Iedere keer dacht ik nu een nieuwe grote hap lucht, want nu gaan we zeker om. maar dat gebeurde niet. Wendy was er wel bij de 1e golf al uitgeslingerd , maar wij hebben het gered. Ryan was helemaal lyrisch en heeft ons de hemel in geprezen. Voor mijn idee was het meer een toevalstreffer. Volgens hem een zeldzame ervaring die niet te evenaren is. De stroomversnelling erna was categorie 4, ook pittig en daar gingen we wel om. En ik er natuurlijk onder de boot. maar de kunst is om niet in paniek te raken en er op te vertrouwen dat je vanzelf boven komt en de kayakkers in de buurt zijn. Gelukkig hadden we daarna lunchpauze en konden we nabibberend even bijkomen. De pauze duurde echter maar kort, omdat er regen op komst was. Volgens Ryan konden we die voor blijven, doordat de regen hier meestal op dezelfde plek valt. Dit lukte inderdaad, dus we hebben de hele dag in de zon gevaren met factor 50 op ons lijf. Na de 7e stroomversnelling was ik er opeens helemaal klaar mee en ben ik over gestapt in de safetyboot. Nog een keer omkiepen zag ik niet meer zitten. Het was echter ook heel leuk om van dichtbij de anderen bezig te zien en hoe de kayakkers daar constant op in spelen. Na deze onvergetelijke tocht zijn we weer terug gereist. Eerst in de truck, met drinkende oegandezen. Zeker op de goede afloop!! Daarna met de rest van de groep terug in een busje naar Kampala.

Ik ga dit stuk eerst opslaan voordat het weer voor niets is geweest. Daarna zal ik nog iets schrijven over de 2 vrijwilligersdagen die we net achter de rug hebben.

Nieuwe indrukwekkende ervaringen

Hallo Allemaal,

Hier volgt alweer een verhaal. Doordat iedere dag weer anders en bijzonder is heb ik steeds het gevoel het snel te moeten vastleggen om het niet te kunnen vergeten.

Zondag hadden we onze stadswandeling door Kampala. Heel afwisselend. Eerst langs een stadsmeer dat speciaal is aangelegd voor de koning met heel veel vogels in stuiken boven het water. Verzoek aan de vogelaars onder jullie om even de foto's te bekijken. Misschien kunnen jullie ons vertellen welke het zijn. Verder nog niet heel veel vogels gezien in de stad. Maar Marabu's zie je wel door de straat vliegen als je op de boda zit en roofvogels vliegen constant boven de stad. Vanaf het meer zijn we naar het paleis van de koning gelopen. Niet veel bijzonders om te zien, maar de Oegandezen zijn er enorm trots op. Het is nog niet zo heel lang geleden opnieuw opgebouwd na allerlei verwoestingen.. Het land heeft jarenlang geleden onder onderdrukking en geweld. Overheersingen van Amin, Obeke en Joseph Koney hebben zo enorm veel levens gekost. Hele generaties zijn opgegroeid in vluchtelingenkampen. Pas sinds 2005 is er rust in het land en groeit de economie met 7% per jaar. Naast het paleis vindt je verderop op het terrein de folterkamers waar zo'n 25.000 mensen zijn geelectrocuteerd, Je krijgt er echt een heel ongemakkelijk gevoel als je daar rond loopt. Vervolgens lopen we naar de sloppenwijken . We kunnen niet helemaal lopen waar we willen, omdat er een straat schoongeveegd wordt door de politie. Ze willen de buurt graag opknappen, maar zorgen daardoor natuurlijk ook voor een verschuiving van het probleem. In de sloppen wonen heel veel vluchtelingen uit Sudan en Somalie. Je mag er ook geen foto's maken, omdat ze bang zijn herkent te worden en aangegeven bij terroristische organisaties of de politie. In heel Oeganda zijn de mensen niet blij als je op straat foto's van ze maakt. Daardoor heb ik er ook niet veel, ookal zou ik het iedereen graag willen laten zien. In de sloppen en op de markt ,die we later bezoeken, zijn er wel stiekem enkele gemaakt. Zoals ik al eerder vertelde is het in de sloppen heel veel armoede en viezigheid, maar er lopen ook veel rare figuren. Of er is al een steekje bij ze los, waardoor ze niets hebben kunnen bereiken in het leven en daardoor tot armoede en sloppen zijn veroordeeld. Of ze zijn verslaafd. Ouderen aan de drank( ook zelf gestookt) Kinderen vaak aan het snuiven van kerosine vermengd met lijm. Kerosine wordt hier gebruikt als lampenbrandstof en is goedkoop en makkelijk te krijgen. Het is voor kinderen vaak een manier om hun ellendige bestaan,angsten, eenzaamheid en trauma's uit hun verleden even te kunnen vergeten. We komen tot 2x toe 2 geflipte figuren tegen. 1 Begint uit het niets te slaan en te schoppen, de ander probeert verschillende van ons vast te pakken. Gelukkig was er ook een Oegandeese gids bij die precies wist hoe hier me om te gaan. Voor ons betekende het doorlopen, doorlopen, doorlopen. Zodat er geen opstootje kon ontstaan waar weer andere onrustzoekers op af komen. De markt in de sloppenwijk is overvol met potten, pannen, kleding, groenten en fruit. Heel veel herhaling. Je vraagt je echt af wie dit allemaal moet kopen want niemand heeft veel geld. Uiteindelijk gaan we vanaf een mega taxibusjesterrein, met een "Matatu", naar de rand van het Victoriameer. Daar eten we een lokale lunch bij een kraampje. Het is een rolex, een opgerolde pannenkoek met gebakken ei erop en een cola.

Maandag t/m woensdag zijn we 3 dagen op een vrijwilligersproject. Dit keer een school voor gehandicapte kinderen. De kinderen zijn hier 9 maanden per jaar, steeds in periodes van 3 maanden en dan 1 maand naar huis. De kinderen krijgen hier les en wat therapie. De meest trieste gevallen zijn hier te vinden in de leeftijd van 6 tot ongeveer 20 jaar. Kinderen met zowel geestelijke als lichamelijke afwijkingen. Van Downsyndroom, spasme,autisme, ontbreken van armen en/of benen tot waterhoofden en alles wat je verder kan bedenken. Heel bijzonder om te zien hoe afhankelijk de kinderen van elkaar zijn. Ze helpen elkaar met van alles, omdat er geen andere hulp is. Dat betekent dat een kind met down een rolstoel duwt of een spastisch kind begeleidt wordt door 1 met 1 arm. Er zijn totaal zo'n 125 kinderen en per 35 kinderen 1 moeder op de slaapzalen. Verder zijn er zo'n 8 klassen met ieder een eigen docent. Verder zijn er nog 4 vrijwilligers voor langere tijd. Maandag hebben we met een groep kinderen geknutseld. Ik heb maskers met ze gekleurd en versierd met glitters. Ze vonden het geweldig. Zaten op het einde zelf ook helemaal onder de glitters. Heel indrukwekkend vond ik een kind, dat alles alleen met zijn mond deed en een ander kind dat alles met zijn voeten deed, omdat hij geen armen had. Beide met een perfect resultaat.

Vandaag was weer net zo indrukwekkend. 'Smorgens hebben we de fysiotherapeut geholpen bij de snoozeltherapie. Ieder ging aan de slag met 1 kind. In een duistere ruimte met zachte muziek moesten we hun blote lijfjes aaien en masseren met verschillende materialen. Van ijsblokjes, zachte sponsjes, stokjes, glitterslingers tot op het einde met olie of bodylotion. Je zag de kinderen ontspannen. Ik had een spastisch kindje uit de klas gehaald, het zou een kind zijn wat zich moeilijk kon ontspannen. maar het ging zo goed. Hij kroop helemaal naar me toe, kon zich goed overgeven aan alles en begon ook mijn gezicht te aaien. Ik vond het heel ontroerend, tranen in mijn ogen. Wat komen deze kinderen toch veel aandacht en liefde tekort. 'S middags zijn we met een andere groep gaan zwemmen in het zwembad van de universiteit. Dat was het tegenovergestelde van ontspannen. Het meisje wat ik onder mijn hoede had was helemaal door het dolle heen en hield dat de hele tijd vol. Veel gespetter en wilde bewegingen, terwijl anderen toch ook bang zijn en het liever rustig aan willen doen. Op het einde van de les kreeg iedereen nog een lekkere banaan. 1 Meisje ,die erg van in het water springen hield, dacht dat ze het ook nog wel een keer zonder begeleiding en met jurk aan kon proberen. Ze werd door een student weer uit het water gevist. Dan zie je maar weer hoe belangrijk veel begeleiding is. Ze zou onder je neus nog verdrinken. Wat een verantwoording heb je toch als school, maar ook als begeleiders. Na deze enerverende dag gingen we moe maar voldaan naar huis. Morgen onze laatste dag hier. Dan staat er een sport en spel middag op het programma.

Voor nu ga ik weer lekker slapen om morgen weer fit aan de slag te gaan. Op naar nieuwe ervaringen, Liefs Mary

Einde eerste deel van de reis

Hallo Allemaal,

Hier het vervolg van mijn reis. Op de een na laatste dag op het project werd er onverwacht baby, Vanessa, van 2 weken gebracht. Een goedgeklede moeder van 15 jaar kwam haar brengen. Een hardverscheurende ervaring. Ze was verkracht door haar neef. Toen dit uitkwam was de hele familie in rep en roer. De neef is weg gelopen en zij van school gehouden en in een tehuis voor tienermoeders geplaatst. Daar worden ze gedurende hun zwangerschap begeleidt en voorbereid op hun terugkeer in de familie. 2 weken na de bevalling moeten ze terug naar hun familie of voor zichzelf gaan zorgen. Dit meisje moest onder druk van haar familie haar kind weg brengen om haar school af te kunnen maken. Ze kwam binnen met een sociaal werker, gaf haar kind nog voor de laatste keer de borst en moest haar toen aan mij geven. Huilend ging ze de deur uit. Diep triest, want hoe jong ook ze is moeder en hield van haar kind. Vervolgens was er geen babyvoeding in huis en dat werd ook niet direct gehaald, want is erg duur. Dus kreeg de baby volle melk met water aangelengd. Met als gevolg de hele nacht een huilende baby. Ik kon het de eerste keer al niet meer aanzien, dus hand over mijn hart en een blik babyvoeding gekocht. Het was maar goed, dat ik niet langer bleef op het project. Zag van alles fout gaan en je kunt het toch niet veranderen. De baby heb ik in ander halve dag alleen maar ingewikkeld in 3 dekens gezien en met mutsje op. Zweet op haar koppie, want het is gewoon tussen de 25 en 30 graden. Als ze huilde werd ze wel rustig als ze werd opgepakt, maar ze hadden liever niet dat ze teveel zou wennen aan dat in handen zijn. Dan hadden de moeders na mijn vertrek er te veel omkijken naar. Nog gevraagd of er een grote shawl was om een draagdoek mee te maken. Nee, dat kon niet, want het was niet goed om zo'n jonge baby bij je te dragen. Ze moest leren in een bedje te slapen. Gaat niet lukken denk ik, zonder veel huilscenes. Volgens hun was het ook zo dat alle baby's altijd veel huilen. Ze gaven haar ook maar 60cc per voeding . Het was een 6 pondertje, dus niet tevreden na de voeding. Dit besproken, want ze deden maar wat ,omdat ze het niet goed wisten. De ene moeder wilde het wel opvoeren een andere moeder dacht het uit eigen ervaring beter te weten, Dus deed ze het niet. Uiteindelijk werd ze heel vaak gevoed, ongeveer altijd als ze wakker was en begon te huilen. Ik heb het maar over gegeven, Vanaf overmorgen zouden ze het toch ook op hun manier doen. Zo gaat het hier nu eenmaal,

Vrijdag afscheid genomen op het project dmv een afscheidsetentje. De andere vrijwilligers waren daarbij ook uitgenodigd, zodat er ook wat meer bekendheid kan worden gegeven aan het project. Ik had bij een nederlandse bakker bruin brood gehaald en ham en goudse kaas. Op het project hadden ze Pilau(gekruide rijst met vlees) en een soort gefrituurde vleesflapjes gemaakt. S morgens ben ik nog met de kinderen en 2" sterke" mannen (die konden het kratje dragen) limonade gaan halen in een inimini winkeltje in de buurt. De kinderen vonden het geweldig om buiten de poort te zijn. Het was een geslaagd etentje, De moeders van het project hebben lekker gesmuld van het brood, (kunnen ze zelf nooit betalen}. Er werd een afscheidsliedje voor me gezongen en ik kreeg een kitschig fotolijstje met een klein fototje van de kinderen erin. Daarbij nog 2 bedankkaartjes met hun persoonlijke wensen. Echt heel lief en dat voor 2 weken helpen.

Vrijdagavond ben ik verhuist van het doingooodhuis naar een guesthouse in de buurt. Daar zouden die nacht ook de andere reisgenoten arriveren met wie ik de rondreis ga maken.Was even omschakelen. Afscheid van alle meiden in het huis met wie ik zo prettig opgetrokken had en die me, ondanks dat ik veelouder was dan hun, gewoon opgenomen hadden in de groep. Ik vond het jammer om te gaan. Daarbij bleek bij aankomst dat er wel wat luxe ingeleverd moest worden. Een dag geen stroom om dingen op te laden en koud water douches enz. Maar ook dat went weer snel. Ze hebben hier een heerlijk dakterras om te relaxen en er wordt lekker voor ons gekookt op de dagen dat we activiteiten hebben.

Vandaag zondag de 28e hebben we een lange stadswandeling door Kampala gehad, maar daar valt ook weer zoveel over te vertellen. Die ervaringen en indrukken volgen in het volgende verslag.

Tot gauw, Liefs voor iedereen Mary