Hallo Allemaal,

Hier onze belevenissen tijdens de safaritrip. De eerste dag vertrokken we vroeg, omdat het 5 uur rijden was naar ons slaapadres in het Nationale park “Murchisonfalls. “Het duurde niet alleen lang door de afstand , maar ook door het feit dat we de laatste uren onverharde weg hadden. Flink door rijden zit er dus niet in. Op de “snelweg “ hier, 1 baan heen en 1 baan terug wordt meestal 80 km gereden en onverhard 30 tot 40 km. Gelukkig stond er na 4 uur ook een chimpansee tracking op het programma, dus konden we ook onze benen even strekken. We werden opgehaald door Hassan in een soort toyotabusje, waarvan het dak omhoog kon. Op die manier werd het een echt safaribusje. Prima busje trouwens met redelijk goede stoelen en beenruimte voor iedereen. Ik zat 1^e rang voorin. Heerlijk, had ik goed overzicht over het gebied waar we door reden en alle dingen die langs de weg gebeurde. Hassan vertelde af en toe ook over de dingen die we tegen kwamen. Leefgewoonten van de mensen die daar leefden, de plantages met bananen, suikerriet, cassave, koffie en rijstvelden. Op een bepaald moment buiten Kampala, toen we nog op de snelweg reden en je even niet op alle details lette, had het wel iets weg van Noord Frankrijk. Zo’n glooiend landschap met akkers en vergezichten. Later kwamen er veel meer bossen. Ook zagen we verschillende vogels en de eerste bavianen. De onverharde wegen zijn roodbruin gekleurd, vreselijk stoffig en met vele gaten, gleuven en stenen. Echt een kunst apart om daarover heen te rijden. Het zorgt ook voor veel geslinger en geschut , maar je moet er wat voor over hebben! Aan het begin van de middag kwamen we bij het informatiecentrum in het regenwoud aan, waar de tracking gehouden werd. Er volgde een korte inleiding, waarna de 2 vrouwelijke rangers in een fors tempo het regenwoud in trokken. Ze wisten waar de chimpansees zaten en wilden die plek voor de regen ,die dreigend boven ons hing, bereiken. Dan zouden ze nog op de grond zitten. Al na een kwartier bleek dat dit niet ging lukken. Er brak een enorme tropische regenbui los met onweer. Aangezien we geen regenkleding aan hadden waren we binnen no time compleet doorweekt, maar we liepen gewoon door. Aangekomen bij de bewuste plek hadden de chimpansees natuurlijk niet op ons gewacht , maar hadden die een schuilplek gezocht voor de regen. Vaak hoog in de bomen. Het werd lopen, zoeken, stilstaan en weer lopen zoeken enz. En het bleef regenen. Heel vreemd ook om te ervaren dat er naast de regen helemaal geen geluiden waren in het bos, terwijl je anders van alles hoort. Het was ons wel duidelijk dat dit een hopeloze zaak was. De rangers probeerden nog de indruk te wekken dat ze iets hoorde of roken, maar volgens mij was het meer show. Ze wachten gewoon op het moment dat de groep het opgeeft en terug wil gaan. Ze geven wijselijk geen garantie op het zien van chimpansees, maar deze omstandigheden maakten de kans nihil. Dus na wat onderling overleg en veel gebibber hebben we de knoop maar doorgehakt, dan maar geen apen.Het is onvoorstelbaar hoe redelijke paden binnen korte tijd modderstroompjes worden, waar we slibberend doorheen moesten. Zelfs in mijn bergschoenen liep ik te soppen. Dus na zo’n ander half uur kwamen we doorweekt terug bij het beginpunt en konden we ons verkleden. Toen werd het ook droog, maar regent het in het regenwoud nog lang na. Daarbij ging de tijd ook dringen want we moesten nog een paar uur onverhard rijden en liever niet in het donker.

De lodge waar we sliepen was weer prachtig gelegen op een heuvel met een prachtig uitzicht over het nationale park. We sliepen in kleine huisjes met eigen douche en toilet. Niet super de luxe, maar je hoefde in ieder geval ’s nachts niet naar buiten voor het toilet. Denk dat ik dat ookniet gedaan zou hebben want er liepen standaard een soort zwijnen te scharrelen en ’s nachts was het heel gewoon dat er nijlpaarden kwamen grazen rond de huisjes. De 2^e avond liepen we die in het begin van de avond al tegen het lijf. Echt levens groot die beesten en je moet er echt geen ruzie mee krijgen, want je bent nergens.

De volgende ochtend vertrokken we om half zeven toen het licht begon te worden voor onze gamedrive. Het was prachtig weer. Eerst met een pontje over naar de andere kant van het park( de ene kant is regenwoud de ander kant is meer savanne)en toen op zoek naar het wild. Ook dit ging constant hobbelend over onverharde wegen. Het dak was omhoog en we konden daardoor staan , maar evt ook boven op de auto zitten. Echt prachtig uitgestrekte gebieden met wat struikgewas en grasland, maar soms ook weer veel begroeider. Al snel zagen we de eerste giraffen, impala’s en hartenbeesten. Het was echt een schitterende ochtend. Om de olifanten van dichtbij te kunnen zien moesten we wat langer rijden, maar toen hadden we er ook 1 op een paar meter afstand. We stonden naast een moeder met kleintje, maar dat vond de vader maar niets. Die kwam al oren flapperend ,dreigend uit de struiken op ons af gestapt. Hassan ging direct vol gas achteruit om de dreiging te verminderen, wat uiteindelijk ook genoeg was. Was echt wel even een spannend moment, maar leverde wel prachtige foto,s op. Op de terugweg troffen we het nog , er stak een hele grote groep de weg over. Het waren er zeker ruim twintig in alle formaten, ook van die schattige kleintjes ertussen. Heel bijzonder om te zien. Net of je zo National Geografic binnen stapt. Echt en indrukwekkende ochtend.

Tussen de middag gingen we terug om te lunchen en daarna maakten we met een bootje de volgend gamedrive, als je dat zo zou kunnen noemen. Heel even leek de regen weer roet in het eten te gooien, want tijdens de lunch was er weer een enorme stortbui. Gelukkig werd het wel weer droog toen we in de boot stapte. Ik dacht even dat het een suf boottochtje zou worden, maar dat bleek al gauw niet het geval. We hadden prachtig zicht op de oevers en alle nijlpaarden in het water. Weer zagen we van alles, Olifanten, giraffen, allerlei herten soorten en een krokodil. Het tochtje leidde naar enorme watervallen. Via de oever en de rotsen zijn we helemaal naar boven geklommen met steeds weer nieuwe spectaculaire uitzichten. Wat een enorme waterkracht en natuurgeweld. Het was echt een hele mooie dag, die ik zo weer over zou willen doen.

De laatste dag bestond natuurlijk uit een lange terugreis, maar had als onderbreking een bezoek aan de neushoorns. De neushoorns zijn, na het uitsterven, via een fokprogramma weer terug geplaatst in hun oorspronkelijke gebied. Er leven er nu weer 15. Echt nog niet veel, maar dmv een gps systeem zijn ze wel makkelijk te traceren voor de rangers. Iedereen had zijn stevige stappers weer aangetrokken, maar uiteindelijk hadden we ze binnen een kwartier al gevonden. Tussen het struikgewas vonden we een moeder met jong en ook hier hield de vader op korte afstand de wacht. We konden tot op heel korte afstand(zo’n 5 tot 7 meter) bij ze komen. Vond ik nog al wat, want die rangers hadden ook geen geweer bij zich of zo. Ze luisterden heel goed naar alle geluiden die de beesten maakten en wisten op die manier wanneer we afstand moesten nemen of dichterbij konden komen. Het zijn ook enorme beesten, die je net als de nijlpaarden niet moet onderschatten in kracht en snelheid.

Daarna terug naar Kampala en bekruipt het gevoel me dat het einde van deze lange reis in zicht komt. Gisteren, samen met Inge, nog wat laatste inkopen gedaan op een schattig primitief craftmarktje. Samen met de groep een afscheidslunch gehad en vandaag nog even terug naar mijn project. Nog even om het hoekje kijken bij de kinderen.

Om half 3 wordt ik opgehaald voor de reis naar het vliegveld. Dan is het echt voorbij. Ik kijk terug op een geweldige indrukwekkende maand, waarin ik even gewoon Mary kon zijn. Even geen moeder, dochter, schoondochter, student, werknemer, praktijkopleider enz. Even geen verplichtingen, verantwoordingen, geen verwachtingen, gewoon even alleen Mary. Een heel gezellige tijd ook met alle vrijwilligers waarmee ik ben opgetrokken. Allemaal zo verschillend en uniek, maar ook geweldige jongens en meiden met veel respect en aandacht voor de ander en het hart op de goede plaats. Die allemaal voor korte of langere tijd hun vrienden, familie ed achter laten om hier een steentje bij te dragen en gezichtsveld te verbreden. Heel bijzonder allemaal, jullie zijn allemaal echte kanjers!

Daarom laat ik Oeganda met gemengde gevoelens achter en zal ik altijd terug kijken op een heel mooie ervaring.

De foto’s hoop ik thuis zo snel mogelijk toe te voegen, om mijn verhalen nog wat meer beeld te geven. En dan is mijn reisblog echt op z’n einde gekomen. Iedereen bedankt voor het meelezen en alle reacties, fijn dat iedereen zo meeleefde. Fijn ook om straks iedereen weer te zien en te kunnen genieten van warm water en schone kleren.

Tot gauw, liefs Mary