Heel bijzondere dag

Hallo Allemaal,

Vreselijk moe, maar wil toch even mijn verhaal kwijt over deze bijzondere dag.

Vanmorgen bij aankomst bij de poort van mijn project, kon ik gelijk weer op de boda stappen. Ik ging met Jacky en een (goede) oud stagiaire, Ruth, die nu hand en span diensten verricht op het project, naar de sloppenwijk op bezoek bij de moeder van de oudste tweeling. Jacky wist waar we haar konden vinden. Zo'n sloppenwijk is echt onbeschrijfelijk. Allemaal kleine krotjes in rijen met golfplaten,planken, lappenstof, greppels met allemaal drek, bergen afval, overal wasgoed en overal mensen. Je komt echt ogen te kort, maar je probeert maar zelfverzekerd mee te lopen alsof dit de gewoonste zaak van de wereld is. Dat mensen onder deze omstandigheden kunnen overleven, niet te geloven. Kinderen laten eten vallen op straat(onverhard natuurlijk) , rapen het op en eten smakelijk verder. Uiteindelijk na wat rondzwerven de moeder gevonden, bij een vriendin. Een jong grietje van nog geen twintig. Was dus amper 15 toen ze is bevallen van de tweeling en ze heeft later nog 2 kinderen gekregen van haar huidige man. Echt nog een puber in haar gedrag, Over greppels springend kwamen we op een achterplaatsje, waar wij een schone mat kregen om op te gaan zitten. Doel was haar telefoonnummer te achterhalen, zodat ze altijd te bereiken was. Daarnaast wilde Ruth een soort intakeformulier invullen met allerlei vragen over haar leefsituatie en die van haar nieuwe man. Dit alles om de situatie goed in beeld te krijgen om uiteindelijk te kunnen bepalen of haar situatie geschikt is om de tweeling definitief te plaatsen. Na wat praten en gedoe met simkaarten om haar tel.nr te achterhalen zijn we iets verder gelopen, om te zien waar die vriendin woonde. Allemaal dezelfde armoede. Daar mochten we buitenplaatsnemen op een soort bankje van steen dat aan het huis vast zat, ook weer op een lap stof, vanwege onze nette kleren. Hier ontstond een hele discussie met diverse vrouwen uit de buurt over wat zij zagen als de beste optie. Conclusie; Hoe arm ook, het belangrijkste is niet wat je aan materiaal of rijkdom hebt, maar dat je van je kind houd en het met liefde wilt opvoeden. Dat een kind dus het beste af is bij zijn moeder en familie. Wat een wijsheid in deze armoede.

Dat was ook wat ik hier zag, dat alle vrouwen liefdevol en zorgzaam met hun kinderen omgaan. Kleinste kinderen aan de borst of op de rug, kind dat gered wordt uit een berg popcorn waar het in z'n blootje inzit,"gevonden"sinaasappeltje wordt terplekke gepeld(schillen gewoon op de grond) maar daarna gedeeld en opgepeuzeld. Druipend sap langs handjes en blote buik, maakt niet uit droogt vanzelf! Er huilt geen enkel kind. Ruth heeft de situatie op de foto vast gelegd, dus die ga ik nog proberen op te vragen. Kan even duren hier! Ze proberen dmv foto's van betreffende personen en hun omgeving hun rapport te onderbouwen.

Daarna zijn we de sloppenwijk door gelopen en aan de andere kant zijn Ruth en ik in een "Matatu "gestapt. Dat is een, half versleten, busje waar buiten de chauffeur 14 zitplaatsen in zitten. Jacky ging terug Nafasi. Wij zouden gaan kijken of we de nieuwe man van deze moeder konden spreken op de plaats waar zij aangaf waar ze woonden. Dan zou de vragenlijst misschien ingevuld kunnen worden, want met die moeder kwamen we niet veel verder. Het bleek ver buiten Kampala te zijn. Dus hebben we meer dan een uur in die bus gezeten. Een belevenis op zich. Het busje wordt volgestampt met allerlei mensen inclusief verkoopwaren, eten enz. Alles in grote pakketten die zoveel mogelijk op schoot genomen moeten worden. Het is vreselijk warm, vies, vol en krap zittend, maar ondertussen zag ik wel een heel andere kant van Kampala en het gebied daarbuiten. In de randgebieden wonen de rijkere mensen in Compounds. Het is er enorm groen en heuvelachtig, met vele bananenplantages. Maar natuurlijk langs de weg constant armoedige kleine kraampjes, huisjes en bedrijfjes voor van alles en nog wat. Onderweg stopte de Matatu even om bij de benzinepomp om een band op te pompen, die later ook steeds angstvallig in de gaten werd gehouden. Paar km verder stopte hij onverwacht en moesten er enkele spullen en mensen uit. Dit zoals even later bleek vanwege een verkeerscontrole. Het busje was te zwaar beladen en er mogen maar 3 personen naast elkaar zitten ipv 4. Bleek even later bij de aanhouding dat de rechter buiten spiegel ontbrak, niet handig als er links wordt gereden. Dus een bon en gelijk betalen, anders mag je niet verder.

Na al dit oponthoud kwamen we uiteindelijk bij de plaats waar we moesten zijn. Een rijtje van 3 huisjes naast een plantage. Zag er van buiten best goed uit in vergelijking met die sloppen van 's morgens. Bleek alles op slot, geen man te bekennen. Uiteindelijk de moeder wat geld gegeven om haar man te gaan halen en hopen dat ze echt terug komt. Geduld is in dit land een schone zaak. Omdat het in de tussentijd ging regenen mochten we bij een buurvrouw even binnen komen. Deze buurvrouw was islamitisch en was een maand geleden bevallen van haar 2e kind. Het huisje bestond uit 2 kamers. 1 Woon/leefruimte en 1 slaapkamer met electriciteit, maar geen water. Voor mij werd speciaal een lap stof uitgerold om op te zitten, zo lief. Het zoontje bleef buiten in de regen, want die was bang voor mij, "de mzungo"(blanke).

Na 3 kwartier kwam de moeder echt terug met haar man. Bleek een erg vriendelijke, hardwerkende man te zijn van 22. Hij sprak engels, zij niet. Uiteindelijk heeft het 2 uur geduurd voordat de 5 A4tjes met vragen waren doorgenomen en de antwoorden waren genoteerd. Dit alles in hun huisje van 3 bij 4 meter. Er lag een tweepersoonsmatras op de grond, in de hoek een radio en een rekje op wieltjes met wat bekers, borden en pannen. Verder een klein stapeltje kleren en dat was het. Hoe moet je hier met goed fatsoen straks evt met 4 kinderen wonen? Hij was daar wel toe bereid en ook zijn familie zou hem hierbij willen ondersteunen, met kinderopvang indien nodig. De financien om alle kinderen naar school te kunnen sturen waren er niet, ondanks zijn "goede"baan in een fabriek waar ze marmeren tafels e.d maakten. Daarnaast was hij evenals de moeder bang voor de vader van de tweeling. Een crimineel en agressief type dat het niet kan uitstaan dat een andere man voor zijn kinderen gaat zorgen. Bijzonder, want hij kijkt al jaren zelf niet naar vrouw en kinderen om, maar het is voor hem toch een soort gezichtsverlies. Er moet dus nu gekeken worden hoe die 1e vader buitenspel gezet kan worden en de moeder gestimuleerd om haar kinderen niet in Kampala ,maar in dit buiten gebied op te laten groeien.

Na deze indrukwekkende dag gingen we om 3 uur in de Matau terug naar Kampala. Waar we hongerig en dorstig, om half 5 onze lunch (koude rijst en bruine bonen) konden nuttigen met fris schoon water erbij. Nog even de kinderen wat aandacht gegeven en dan terug naar het appartement om alles te laten bezinken en zoals jullie zien op papier te zetten om nooit meer te kunnen vergeten.

Een dag waarop ik zovaak heb gedacht, dat ik hier loop, dat ik hier bij mag zijn, zoveel respect en gastvrijheid van al die vriendelijke mensen. Echt ongelofelijk.

Liefs voor iedereen thuis in onze ongekende en vaak ondergewaardeerde rijkdom, Mary

Einde eerste werkweek

Hallo Allemaal,

Hier een vervolg op mijn reisverslag. Het is vrijdagavond, het einde van de eerste werkweek. Moe, maar voldaan. Verbazingwekkend moe zelfs, zat vanmorgen om half 12 al te knikkebollen boven een leesboekje en echt niet omdat ik deze week zo vreselijk hard gewerkt heb. Tempo ligt hier echt laag met alles er loopt ook niemand stevig door of pakt eens even iets vlot aan. Alle vrijwilligers zijn trouwens moe. Waarschijnlijk een combinatie van het leven op 1000 meter hoogte, alle indrukken, het andere klimaat en andere voeding.

Dat trage tempo zorgt er ook voor dat alles wat ik doe prima is, alles wat ik niet doe ook. Ik denk dat ik actiever met de kinderen bezig ben dan de huismoeders in 1 week. Aangezien ik zelf wel graag wil bezig zijn neem ik maar veel eigen initiatieven, want aangestuurd wordt je hier niet. Er waren 3 stagiaires op het project geweest voor de eindbeoordeling van hun opleiding, sociaal maatschappelijk werk. Ik vroeg daar een en ander over aan de leidinggevende (Jacky) hier, omdat ik vond dat de jongen die er nu is zo weinig doet. Nou die bleek dus veel meer te doen dan die 3 meiden. Die hadden alleen op de bank gezeten en met hun telefoon gespeeld. Zou bij ons toch echt niet kunnen, die waren al naar huis gestuurd. Toen ik dat vertelde, werd er hard om gelachen. Jacky zij dat ze ook niet alles had afgetekend, maar dat dit geen uitzondering was. Laat iedereen ook gewoon gebeuren op het project, ze hebben ook geen opdrachten van school of zo. Haal je toch lekker makkelijk je opleiding, maar ja wat heb je dan echt geleerd. Dus probeer ik hier die student toch maar wat te activeren. Wordt het misschoien later nog wat. Ik kan het toch niet helemaal laten. Betrek hem steeds bij activiteiten door dingen voor te doen of zijn hulp te vragen erbij. Voetballen met het oudste ventje, kinderen eigen naam leren schrijven, parcoursje begeleiden waarbij de kinderen door ringen kruipen , over grote lege watervaten rollen en omheen rennen enz. Lijkt misschien niet bijzonder, maar werpt z'n eerste vruchten al af.

Gisterochtend mee geweest naar een geweldig project in de buurt, "Mukisa" genaamd. Is voor de geintresseerden onder jullie terug te vinden onder Mukisa foundation via google.Een project waar moeders met hun zwaar gehandicapte kinderen 2 x in de week komen en dan begeleiding krijgen, hoe met hun kind om te gaan en voor onderling contact. Ze begeleiden in totaal wel 300 gezinnen, echt super. En het kost de moeders niets, wordt gedekt met sponsers uit met name Duitsland. Omdat de moeders thuis hun handen vol hebben aan die kinderen kunnen ze er niet goed bij werken. Maar aangezien de vaders ze vaak in de steek hebben gelaten zou dat wel moeten. Vanuit de foundation krijgen ze de mogelijkheid om thuis bv tassen te naaien, manden, kaarten, sleutelhangers enz te maken. Die verkoopt de foundation dan weer. Op die manier verdienen de moeders dan toch nog wat. Probleem is wel dat Oeganda zelf geen goede afzetmarkt heeft, dus ze proberen het via Duitsland/ Nederland ed. Echt dingen zoals je in de wereldwinkel ziet. Beloofd om volgende week terug te komen met een dikkere portomonnee( Advies is hier om met zo min mogelijk geld en luxe over straat te gaan). Dit om zelf ook maar wat te sponseren. Vind ik ook veel leuker dan uit de souvenierwinkels. Veel dingen kosten echt bijna niets en vooral de tassen zijn echt leuk en heel netjes genaaid .Dus iedereen die jarig is komende tijd kan zich vast "verheugen" op Afrikaanse kadotjes! Ik zal vandaag of morgen nog wat foto's op het blog zetten, dan hebben jullie een indruk. Zie je er wat leuks bij, laat het gerust weten, dan neem ik het voor je mee. Ik was trouwens naar dit project met een van de medewerkers van mijn project ,om te kijken of de moeder, van de jongste tweeling bij ons, evt les kon krijgen in handwerken. Zodat ook zij op die manier, in de toekomst ,haar eigen inkomsten kan verdienen en haar eigen kinderen weer thuis kan gaan verzorgen. Ze heeft namelijk nu geen werk, dus geen geld en geen huis.

Ik vond het trouwens wel verbazingwekkend dat die gehandicapte kinderen niet verstoten worden. Moeders schamen zich er niet voor. De vaders daarin tegen zien het als een kostenpost en haken dan snel af. Diep respect voor die vrouwen hier , maar die mannen zijn echt slapjanussen. Heel veel echtscheidingen of spontane verdwijningen, maar wel steeds nieuwe vrouwen. Meerdere vrouwen ook geen punt trouwens. Maar verantwoording nemen ho maar.

Komend weekend ga ik wat rondkijken in de stad en op zoek naar schoentjes voor de oudste kinderen. Hele koffer mee genomen, blijken ze toch allemaal grotere voeten te hebben voor hun leeftijd dan gedacht. En grote maten had ik niet zoveel. Maar ik kan natuurlijk niet de een wel schoenen en de ander niets geven. Zal zien wat er te koop is. Maar schoenensponsers niet getreurt alle schoenen komen goed terecht. Ik ga nog langs een heel arm dorpje, waar altijd kleding uitgedeeld wordt. Dus komt goed.

Bij de foto's zal ik ook enkele doen van mijn project en de kinderen waar ik mee werk. Van de gehandicapte kinderen en hun omgeving heb ik geen foto's gemaakt. Vond dat ik dat niet kon maken, ookal had ik jullie wel even mee willen laten kijken.

Goed weekend en tot de volgende keer, Liefs Mary

Eerste indrukken

Hallo Allemaal,

Hier dan mijn eerste verslag. Druk met van alles en nog wat en in begin gedoe om via de mail en tel te contacten met Lisette en Annemiek. Maar nu werkt volgens mij alles en kan ik jullie een beeld geven van mijn eerste dagen.

Martin en Lisette hebben mij zaterdag op het einde van de middag afgezet in Brussel en toen begon de lange reis. Het eerste stuk tot Parijs waren er heel weinig passagiers, dus lekker alle ruimte voor je zelf. Gemiddeld 1 stoel op een rij van 9 was bezet. In Parijs kwamen er flink wat personen bij. Zat ik helemaal klem. Gelukkig zag ik nog wat ruimte op de laatste rijen en dus snel vertrokken naar de laatste rij, waar ik 3 stoelen voor mezelf had. Leek ideaal, maar na een paar uur slapen op die dingen stond ik op met rugpijn. Lekker begin. Op de luchthaven in Ethiopie waar de tussenstop was, hadden ze in de transferhal gelukkig lekkere loungestoelen staan. Dat was wel aangenaam om 4 uur in te overbruggen. Lekker mensen kijken,want verder was het qua winkels niet veel soeps en ik had toch ook geen ruimte over. Zat met mijn handbagage al dik over de 8 kilo heen! Alle nationaliteiten voorbij zien komen in de vreemdste uitdossingen. Een zuidafrikaanse moeder ging vlak voor mijn neus een kind van ongeveer 2 zitten wassen. Poedelnaakt in die grote hal. Het kind werd vreselijk opgedofd alsof het naar een bruiloft moest. Grote platgestreken strik op de rug. Maar toen ik een paar tellen niet had gekeken, zag ik dat ze het kind helemaal ingebonden op haar rug weg droeg. Die komt er later naar alle waarschijnlijkheid helemaal verfromfraaid weer uit. Het laatste stuk naar Oeganda was een mooie vlucht., midden op de dag en lekker bij het raam. We vertrokken uit een verbazingwekkend groen Ethiopie,vlogen over een rotsachtig en droog Noord Kenia en kwamen toen boven een heel groen Oeganda met naar het leek allemaal glinsterende spiegeltjes. Dat bleken de golfplaten daken van de huizen!

Bij aankomst in Oeganda werden we door luchthaven personeel met mondkapjes en plastic schortjes opgewacht. We moesten opstellen in 4 rijen. 1 voor de mensen die nog een visum nodig hadden, direct daarnaast de mensen die uit oost afrika kwamen, dan de oegandezen zelf en daarnaast degene die dachten dat ze ziek waren( welke ziekte dan ook) Hele vragenlijst over gezondheid ingevuld en koorts werd opgemeten met een soort lasergun. Dat was misschien wel de meest nuttige actie van alles. Want met die mondkapjes, handschoenen( waar ze ieders papieren mee aanpakten) en plastic schortjes hou je die Ebola volgens mij niet buiten de deur. Inge, de coordinator in Oeganda, stond al op me te wachten en heeft me naar Kampala geredenLinks rijdend wel te verstaan, aangezien het een engelse kolonie is geweest. Een leuk ritje van een uurtje, waarbij je al een eerste indruk krijgt van het land. Veel oranje stof, veel stinkende, soms zwarte uitlaatgassen, armoede, golfplaten hutjes waar soms wat verkocht word en vreselijk veel hectisch verkeer. Dat werd naar mate we dichter bij de stad kwamen allen maar erger. En ,zo zou ik later ontdekken , werd het down town nog veel drukker. Massa's taxibusjes, brommertaxi's en gewone luxe auto's en alles lekker in de file. De brommertaxi's zijn het handigst qua vervoer, omdat die overal tussendoor kunnen en goedkoop zijn als vervoermiddel. Al moet je het treffen met de bestuurder, want er zitten wel wegpiraatjes tussen. Dagelijks ga ik nu, stofhappend, maar met helm( niet verplicht natuurlijk),op en neer met zo'n brommertaxi naar het project waar ik werk.

Het appartement waar we met z'n achten zitten is best luxe voor Oegandeese begrippen.Van alle gemakken voorzien. Waterkoker,broodrooster( brood is anders veel te droog om te eten), koelkast met vriesvak, watertank met schoonwater enz. Warm water als de stroom niet uitgevallen is( wat overdag vaak het geval is) Maar 's avonds gaat de agregaat aan als er geen stroom is, dus we zitten niet in het donker. 4 Stapelbedden in 2 slaapkamers compleet met grote muskietennetten, redelijke foammatrassen ,maar beroerde dunnen kussens. Die muggen vallen volgens mij best mee. Thuis heb je er meer last van op een zomeravond buiten. Maar uit voorzorg blijven we maar spuiten met deet. Echt smerig spul.

Maandagochtend kreeg ik eerst een korte rondleiding van Inge om wegwijs te worden in Kampala. Een lokale telefoonkaart geregeld en een modem voor het internet, dit alles in een groot redelijk modern winkelcentrum. Daarna zijn we naar het project gegaan. Alles steeds op de "boda"(brommertaxi). Daar werd ik hartelijk ontvangen door de sociaal maatschappelijk werkster. Vriendelijke jonge vrouw die goed engels spreekt( wel met een oegandeese klank,dus even wennen) Per dag is er verder 1 Oegandeese moeder, die in huis is voor de kinderen. Ze zijn er ook 's nachts. Het is op zich een verzorgd huis met goede bedden voor de kinderen en een grote tuin om te spelen. Je moet natuurlijk niet meten met onze maatstaven. Want qua hygiene is bv de vloer niet echt schoon ookal zijn die moeders op hun manier steeds bezig met het huishouden. Veel wassen( met de hand), sanitair schoonmaken en koken in de buitenkeuken op een met houtskool gestookt kookstelletje.

Het eten is trouwens prima te doen. s'Middags eet ik mee op het project. Gerechten met rijst, zoete aardappel, cassave, bruine bonen en tomaten. Niet veel variatie en niet heel erg lekker, maar wel eetbaar. De kinderen hoe klein ook eten echt veel. Zeker meer dan de nederlandse kinderen van hun leeftijd. Maar obesitas zie ik hier niet. Er wonen 7 kinderen waarvan er overdag 2 naar school gaan. Dus er zijn er 5 om iedere dag te verzorgen en te vermaken. Echt zoete kinderen. Natuurlijk, net als ieder kind blij met aandacht. Maar nooit zeuren en aandacht trekken. Wat een verschil met nederlandse kinderen. En dat terwijl dit kinderen zijn met een vervelend verleden. Echt schrijnend om die situaties te horen over moeders die geen geld, eten of huis hebben voor hun kinderen, geen toekomst. En hoe er met die kinderen gesleept is, Er is nu een tweeling van en jaar die ondervoed en met groeiachterstand is binnen gekomen. Echt schatjes die zich nu goed beginnen te ontwikkelen.

Gisteren ben ik 's middags mee geweest naar een organisatie waarmee Doingoood samenwerkt bij de terugplaatsing of adoptie van kinderen. Heeft echt nog heel veel voeten in de aarde. De voorkeur gaat, tot het uiterste, voor terug plaatsing bij de moeder. Dat betekent ook hele zoektochten naar ouders die spoorloos zijn. En dat terwijl het uitgangspunt is om de kinderen binnen max. 8 maanden ergens te plaatsen in een definitieve situatie. Een hele opgaaf.

Voor nu laat ik het hier maar eens bij. Bedtijd, want morgen weer om 7 uur op.

Liefs voor iedereen die meeleeft en tot de volgende keer, Mary

Dag voor vertrek

Hallo Allemaal,

Hier een laatste berichtje vanuit Nederland. Alles is gepakt. 2 Koffers waarvan 1 met schoentjes. Ik ben echt verrast hoeveel mensen hun best hebben gedaan om schoentjes te verzamelen. Heel hartelijk dank daarvoor.Dus ik kan gaan delen. In eerste instantie deel ik ze uit bij de crisisopvang waar ik ga werken, de rest gaat mee op rondreis. Dan schijnen we in een heel arm dorpje te komen waar de rest uitgedeeld kan worden. Dus alles krijgt een bestemming. Morgen vertrek ik na de lunch naar Hilde en Martin,.Zij zullen me samen met Lisette naar Brussel brengen. Van Annemiek neem ik in Etten-Leur alvast afscheid. Het vliegtuig vertrekt om 20.00 uur, maar zoals gebruikelijk moet je veel eerder op het vliegveld zijn. Op zich een gunstige vlucht, want ik kan de hele nacht (proberen) te slapen. Zondagochtend om 6.40 arriveren we dan in Addis Ababa( Ethiopie) voor een tussenstop. Daar kan ik me dan 4 uur vermaken of anders gezegd mijn tijd uit zitten. Daarna volgt het laatste stukje naar Entebbe, het vliegveld vlakbij de hoofdstad Kampala. Zondagmiddag om 13.00 is de aankomsttijd gepland. Dan het laatste uurtje met de taxi naar het guesthouse. Jullie begrijpen het waarschijnlijk al, ik ben gewoon een dag onderweg. Maar met de e-reader, de muziek op mijn telefoon en de tijdschriften die ik mee heb gekregen moet ik dat aankunnen. Het volgende bericht, met de eerste indrukken, hoop ik vanaf het guesthouse in Kampala te sturen. Dus wordt vervolgd.........

Groetjes,

Mary

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Mary