Hallo Allemaal,

Hierbij een 2e poging tot het maken van een verslag. Gisteren een uitgebreid verslag getikt, maar op het moment van verzenden viel het internet weg. Weg verslag. Dit is Afrika!

Na de chaotische sport- en spelmiddag op het gehandicapte project zijn we de dag erna vertrokken naar Jinja. Jinja is een van de grotere plaatsen van Oeganda en staat bekend om zijn outdoor activiteiten. Het is een gemoedelijker en kleinere plaats dan Kampala. Bij aankomst na een lange rit hadden we een heerlijke lunch met een soort big mac. 's Middags hadden we ons eerste boottochtje over de Nijl. Hier ook wel de Witte Nijl genoemd. Met een lang smal bootje voeren we naar de oorsprong van de Nijl. Er is hier wat discussie over wat het echte beginpunt is, maar hier op de afscheiding van de Nijl en het Viktoriameer lijkt vers water omhoog te borrelen. Er is op die plek een bord in het water geplaatst, waar je naar toe kan waden. Natuurlijk zijn ze hier soms ook wat commercieel, dus ligt het bij een eilandje met een craftwinkeltje(souvenierwinkeltje) en ook winkeltjes op de kade. Maar ze troffen het niet met ons. Kijken, kijken, niet kopen. We sliepen die nacht in een lodge, die boven op een heuvel aan de Nijl lag. Prachtig uitzicht met een mooie zonsondergang, die weerspiegeld in het water. Rond de lodge klauteren wat aapjes in het rond. De lodge is van een engelse overjarige hippie met lange dreadloks. Hij had een doorleefd gezicht en vreselijk luidruchtige engelse vrienden. Maar hij had het daar wel mooi voor elkaar. Echt een prachtige lokatie en sfeervol aangekleed. 'S nachts hebben we enorm hevig onweer gehad. Wat een herrie vlak boven ons en de regen op de golfplaten daken. Zelf de eigenaar vond het eng, dat wil wel wat zeggen lijkt me.

Vrijdag hadden we een vrije dag. Simone , Mirelle en ik hadden besloten te gaan raften. We werden al vroeg opgehaald en kregen ontbijt (rolexen) bij het raftbedrijf. Daar ontmoeten we ook Wendy, die met ons mee zou gaan. Wendy was een leuke vrouw van begin 50, die op weg was naar haar vrijwilligerwerk in Zuid Sudan. Ze had na haar aankomst in Oeganda 1 dag vrij en om de jetlag te verwerken, dacht ze dat zo'n actieve dag een goede optie zou zijn. In een open truck met zwemvesten, helmen, eten, drinken, EHBOkoffer enz vertrokken we samen met de instructeur en 4 kayakkers naar het vertrekpunt. Achter de truck waren ook de raftboten en de kayakken gemonteerd, dus het was een hele organisatie om ons daar te krijgen. Daar aangekomen kregen we een uitgebreide uitleg over het programma en de route van Ryan, onze stoere, avontuurlijke en roodharige instrukteur afkomstig uit New Zeeland. We kregen roeiles en ook het uit de boot vallen ed werd geoefend. Alle senarios passeerden de reveu., ook het flippen. Dan kiept de hele boot om en kan je onder de boot terecht komen, mijn grootste angst. Hij wist met veel begrip en humor alles te brengen en zorgden er zo voor dat we er vertrouwen in hadden. En toen was het zover. We gingen starten aan de 35 km lange tocht, met 8 pittige stroomversnellingen tot de hoogste categorien( 5 is de hoogste). Deze plaats staat bekend als een van de heftigste raftplaatsen ter wereld, omdat je op korte afstand van elkaar de" great 5" hebt. De hele tocht dden wij de moeilijkste route, de safetyboot de makkelijkste route en de 4 kayakkers dicht in onze buurt. Dit om ons te "redden" als we in het water terecht zouden komen. Het werd inderdaad een heftige, onvergetelijke, ongelofelijke, soms angstaanjagende , maar ook prachtige ervaring. Enorm wilde watermassa's, die ook weer een kick geven als je er door heen bent gekomen. Tussen de versnellingen door waren er ook hele grote rustige stukken, waar we niet altijd hoefden te roeien, maar voorgeduwd werden door de safetyboot. De boten werden dan aan elkaar gekoppeld en een slanke , pezige maar enorm sterke Oegandees roeide dan beide boten vooruit. Op die momenten konden wij genieten van de natuur en de verhalen van Ryan. Het was een goede entertainer met een amerikaanse manier van praten, alles was great, amazing en fantastic. De 3e stroomversnelling heette de "Deadplace"(categorie 5), daar komen van 2 kanten 2 golven bij elkaar en is in het midden een dood punt. De kunst is om precies daar terecht te komen door hard roeien en goed sturen.Iets wat zelden lukt. De kans op omslaan is vele malen groter. Ryan stuurde , wij moesten hard roeien. Hoe we het gedaan hebben weet ik niet, maar we kwamen echt op dat dode punt. Het was vreselijk eng. Meters hoge golven aan alle kanten en de boot die constant op het zelfde punt heen en weer geslingerd werd en op z'n kant stond. Het duurde zeker meer dan een minuut, er leek geen einde aan te komen. Iedere keer dacht ik nu een nieuwe grote hap lucht, want nu gaan we zeker om. maar dat gebeurde niet. Wendy was er wel bij de 1e golf al uitgeslingerd , maar wij hebben het gered. Ryan was helemaal lyrisch en heeft ons de hemel in geprezen. Voor mijn idee was het meer een toevalstreffer. Volgens hem een zeldzame ervaring die niet te evenaren is. De stroomversnelling erna was categorie 4, ook pittig en daar gingen we wel om. En ik er natuurlijk onder de boot. maar de kunst is om niet in paniek te raken en er op te vertrouwen dat je vanzelf boven komt en de kayakkers in de buurt zijn. Gelukkig hadden we daarna lunchpauze en konden we nabibberend even bijkomen. De pauze duurde echter maar kort, omdat er regen op komst was. Volgens Ryan konden we die voor blijven, doordat de regen hier meestal op dezelfde plek valt. Dit lukte inderdaad, dus we hebben de hele dag in de zon gevaren met factor 50 op ons lijf. Na de 7e stroomversnelling was ik er opeens helemaal klaar mee en ben ik over gestapt in de safetyboot. Nog een keer omkiepen zag ik niet meer zitten. Het was echter ook heel leuk om van dichtbij de anderen bezig te zien en hoe de kayakkers daar constant op in spelen. Na deze onvergetelijke tocht zijn we weer terug gereist. Eerst in de truck, met drinkende oegandezen. Zeker op de goede afloop!! Daarna met de rest van de groep terug in een busje naar Kampala.

Ik ga dit stuk eerst opslaan voordat het weer voor niets is geweest. Daarna zal ik nog iets schrijven over de 2 vrijwilligersdagen die we net achter de rug hebben.