Hallo Allemaal,

Hier volgt alweer een verhaal. Doordat iedere dag weer anders en bijzonder is heb ik steeds het gevoel het snel te moeten vastleggen om het niet te kunnen vergeten.

Zondag hadden we onze stadswandeling door Kampala. Heel afwisselend. Eerst langs een stadsmeer dat speciaal is aangelegd voor de koning met heel veel vogels in stuiken boven het water. Verzoek aan de vogelaars onder jullie om even de foto's te bekijken. Misschien kunnen jullie ons vertellen welke het zijn. Verder nog niet heel veel vogels gezien in de stad. Maar Marabu's zie je wel door de straat vliegen als je op de boda zit en roofvogels vliegen constant boven de stad. Vanaf het meer zijn we naar het paleis van de koning gelopen. Niet veel bijzonders om te zien, maar de Oegandezen zijn er enorm trots op. Het is nog niet zo heel lang geleden opnieuw opgebouwd na allerlei verwoestingen.. Het land heeft jarenlang geleden onder onderdrukking en geweld. Overheersingen van Amin, Obeke en Joseph Koney hebben zo enorm veel levens gekost. Hele generaties zijn opgegroeid in vluchtelingenkampen. Pas sinds 2005 is er rust in het land en groeit de economie met 7% per jaar. Naast het paleis vindt je verderop op het terrein de folterkamers waar zo'n 25.000 mensen zijn geelectrocuteerd, Je krijgt er echt een heel ongemakkelijk gevoel als je daar rond loopt. Vervolgens lopen we naar de sloppenwijken . We kunnen niet helemaal lopen waar we willen, omdat er een straat schoongeveegd wordt door de politie. Ze willen de buurt graag opknappen, maar zorgen daardoor natuurlijk ook voor een verschuiving van het probleem. In de sloppen wonen heel veel vluchtelingen uit Sudan en Somalie. Je mag er ook geen foto's maken, omdat ze bang zijn herkent te worden en aangegeven bij terroristische organisaties of de politie. In heel Oeganda zijn de mensen niet blij als je op straat foto's van ze maakt. Daardoor heb ik er ook niet veel, ookal zou ik het iedereen graag willen laten zien. In de sloppen en op de markt ,die we later bezoeken, zijn er wel stiekem enkele gemaakt. Zoals ik al eerder vertelde is het in de sloppen heel veel armoede en viezigheid, maar er lopen ook veel rare figuren. Of er is al een steekje bij ze los, waardoor ze niets hebben kunnen bereiken in het leven en daardoor tot armoede en sloppen zijn veroordeeld. Of ze zijn verslaafd. Ouderen aan de drank( ook zelf gestookt) Kinderen vaak aan het snuiven van kerosine vermengd met lijm. Kerosine wordt hier gebruikt als lampenbrandstof en is goedkoop en makkelijk te krijgen. Het is voor kinderen vaak een manier om hun ellendige bestaan,angsten, eenzaamheid en trauma's uit hun verleden even te kunnen vergeten. We komen tot 2x toe 2 geflipte figuren tegen. 1 Begint uit het niets te slaan en te schoppen, de ander probeert verschillende van ons vast te pakken. Gelukkig was er ook een Oegandeese gids bij die precies wist hoe hier me om te gaan. Voor ons betekende het doorlopen, doorlopen, doorlopen. Zodat er geen opstootje kon ontstaan waar weer andere onrustzoekers op af komen. De markt in de sloppenwijk is overvol met potten, pannen, kleding, groenten en fruit. Heel veel herhaling. Je vraagt je echt af wie dit allemaal moet kopen want niemand heeft veel geld. Uiteindelijk gaan we vanaf een mega taxibusjesterrein, met een "Matatu", naar de rand van het Victoriameer. Daar eten we een lokale lunch bij een kraampje. Het is een rolex, een opgerolde pannenkoek met gebakken ei erop en een cola.

Maandag t/m woensdag zijn we 3 dagen op een vrijwilligersproject. Dit keer een school voor gehandicapte kinderen. De kinderen zijn hier 9 maanden per jaar, steeds in periodes van 3 maanden en dan 1 maand naar huis. De kinderen krijgen hier les en wat therapie. De meest trieste gevallen zijn hier te vinden in de leeftijd van 6 tot ongeveer 20 jaar. Kinderen met zowel geestelijke als lichamelijke afwijkingen. Van Downsyndroom, spasme,autisme, ontbreken van armen en/of benen tot waterhoofden en alles wat je verder kan bedenken. Heel bijzonder om te zien hoe afhankelijk de kinderen van elkaar zijn. Ze helpen elkaar met van alles, omdat er geen andere hulp is. Dat betekent dat een kind met down een rolstoel duwt of een spastisch kind begeleidt wordt door 1 met 1 arm. Er zijn totaal zo'n 125 kinderen en per 35 kinderen 1 moeder op de slaapzalen. Verder zijn er zo'n 8 klassen met ieder een eigen docent. Verder zijn er nog 4 vrijwilligers voor langere tijd. Maandag hebben we met een groep kinderen geknutseld. Ik heb maskers met ze gekleurd en versierd met glitters. Ze vonden het geweldig. Zaten op het einde zelf ook helemaal onder de glitters. Heel indrukwekkend vond ik een kind, dat alles alleen met zijn mond deed en een ander kind dat alles met zijn voeten deed, omdat hij geen armen had. Beide met een perfect resultaat.

Vandaag was weer net zo indrukwekkend. 'Smorgens hebben we de fysiotherapeut geholpen bij de snoozeltherapie. Ieder ging aan de slag met 1 kind. In een duistere ruimte met zachte muziek moesten we hun blote lijfjes aaien en masseren met verschillende materialen. Van ijsblokjes, zachte sponsjes, stokjes, glitterslingers tot op het einde met olie of bodylotion. Je zag de kinderen ontspannen. Ik had een spastisch kindje uit de klas gehaald, het zou een kind zijn wat zich moeilijk kon ontspannen. maar het ging zo goed. Hij kroop helemaal naar me toe, kon zich goed overgeven aan alles en begon ook mijn gezicht te aaien. Ik vond het heel ontroerend, tranen in mijn ogen. Wat komen deze kinderen toch veel aandacht en liefde tekort. 'S middags zijn we met een andere groep gaan zwemmen in het zwembad van de universiteit. Dat was het tegenovergestelde van ontspannen. Het meisje wat ik onder mijn hoede had was helemaal door het dolle heen en hield dat de hele tijd vol. Veel gespetter en wilde bewegingen, terwijl anderen toch ook bang zijn en het liever rustig aan willen doen. Op het einde van de les kreeg iedereen nog een lekkere banaan. 1 Meisje ,die erg van in het water springen hield, dacht dat ze het ook nog wel een keer zonder begeleiding en met jurk aan kon proberen. Ze werd door een student weer uit het water gevist. Dan zie je maar weer hoe belangrijk veel begeleiding is. Ze zou onder je neus nog verdrinken. Wat een verantwoording heb je toch als school, maar ook als begeleiders. Na deze enerverende dag gingen we moe maar voldaan naar huis. Morgen onze laatste dag hier. Dan staat er een sport en spel middag op het programma.

Voor nu ga ik weer lekker slapen om morgen weer fit aan de slag te gaan. Op naar nieuwe ervaringen, Liefs Mary