Hallo Allemaal,

Hier een vervolg op mijn reisverslag. Het is vrijdagavond, het einde van de eerste werkweek. Moe, maar voldaan. Verbazingwekkend moe zelfs, zat vanmorgen om half 12 al te knikkebollen boven een leesboekje en echt niet omdat ik deze week zo vreselijk hard gewerkt heb. Tempo ligt hier echt laag met alles er loopt ook niemand stevig door of pakt eens even iets vlot aan. Alle vrijwilligers zijn trouwens moe. Waarschijnlijk een combinatie van het leven op 1000 meter hoogte, alle indrukken, het andere klimaat en andere voeding.

Dat trage tempo zorgt er ook voor dat alles wat ik doe prima is, alles wat ik niet doe ook. Ik denk dat ik actiever met de kinderen bezig ben dan de huismoeders in 1 week. Aangezien ik zelf wel graag wil bezig zijn neem ik maar veel eigen initiatieven, want aangestuurd wordt je hier niet. Er waren 3 stagiaires op het project geweest voor de eindbeoordeling van hun opleiding, sociaal maatschappelijk werk. Ik vroeg daar een en ander over aan de leidinggevende (Jacky) hier, omdat ik vond dat de jongen die er nu is zo weinig doet. Nou die bleek dus veel meer te doen dan die 3 meiden. Die hadden alleen op de bank gezeten en met hun telefoon gespeeld. Zou bij ons toch echt niet kunnen, die waren al naar huis gestuurd. Toen ik dat vertelde, werd er hard om gelachen. Jacky zij dat ze ook niet alles had afgetekend, maar dat dit geen uitzondering was. Laat iedereen ook gewoon gebeuren op het project, ze hebben ook geen opdrachten van school of zo. Haal je toch lekker makkelijk je opleiding, maar ja wat heb je dan echt geleerd. Dus probeer ik hier die student toch maar wat te activeren. Wordt het misschoien later nog wat. Ik kan het toch niet helemaal laten. Betrek hem steeds bij activiteiten door dingen voor te doen of zijn hulp te vragen erbij. Voetballen met het oudste ventje, kinderen eigen naam leren schrijven, parcoursje begeleiden waarbij de kinderen door ringen kruipen , over grote lege watervaten rollen en omheen rennen enz. Lijkt misschien niet bijzonder, maar werpt z'n eerste vruchten al af.

Gisterochtend mee geweest naar een geweldig project in de buurt, "Mukisa" genaamd. Is voor de geintresseerden onder jullie terug te vinden onder Mukisa foundation via google.Een project waar moeders met hun zwaar gehandicapte kinderen 2 x in de week komen en dan begeleiding krijgen, hoe met hun kind om te gaan en voor onderling contact. Ze begeleiden in totaal wel 300 gezinnen, echt super. En het kost de moeders niets, wordt gedekt met sponsers uit met name Duitsland. Omdat de moeders thuis hun handen vol hebben aan die kinderen kunnen ze er niet goed bij werken. Maar aangezien de vaders ze vaak in de steek hebben gelaten zou dat wel moeten. Vanuit de foundation krijgen ze de mogelijkheid om thuis bv tassen te naaien, manden, kaarten, sleutelhangers enz te maken. Die verkoopt de foundation dan weer. Op die manier verdienen de moeders dan toch nog wat. Probleem is wel dat Oeganda zelf geen goede afzetmarkt heeft, dus ze proberen het via Duitsland/ Nederland ed. Echt dingen zoals je in de wereldwinkel ziet. Beloofd om volgende week terug te komen met een dikkere portomonnee( Advies is hier om met zo min mogelijk geld en luxe over straat te gaan). Dit om zelf ook maar wat te sponseren. Vind ik ook veel leuker dan uit de souvenierwinkels. Veel dingen kosten echt bijna niets en vooral de tassen zijn echt leuk en heel netjes genaaid .Dus iedereen die jarig is komende tijd kan zich vast "verheugen" op Afrikaanse kadotjes! Ik zal vandaag of morgen nog wat foto's op het blog zetten, dan hebben jullie een indruk. Zie je er wat leuks bij, laat het gerust weten, dan neem ik het voor je mee. Ik was trouwens naar dit project met een van de medewerkers van mijn project ,om te kijken of de moeder, van de jongste tweeling bij ons, evt les kon krijgen in handwerken. Zodat ook zij op die manier, in de toekomst ,haar eigen inkomsten kan verdienen en haar eigen kinderen weer thuis kan gaan verzorgen. Ze heeft namelijk nu geen werk, dus geen geld en geen huis.

Ik vond het trouwens wel verbazingwekkend dat die gehandicapte kinderen niet verstoten worden. Moeders schamen zich er niet voor. De vaders daarin tegen zien het als een kostenpost en haken dan snel af. Diep respect voor die vrouwen hier , maar die mannen zijn echt slapjanussen. Heel veel echtscheidingen of spontane verdwijningen, maar wel steeds nieuwe vrouwen. Meerdere vrouwen ook geen punt trouwens. Maar verantwoording nemen ho maar.

Komend weekend ga ik wat rondkijken in de stad en op zoek naar schoentjes voor de oudste kinderen. Hele koffer mee genomen, blijken ze toch allemaal grotere voeten te hebben voor hun leeftijd dan gedacht. En grote maten had ik niet zoveel. Maar ik kan natuurlijk niet de een wel schoenen en de ander niets geven. Zal zien wat er te koop is. Maar schoenensponsers niet getreurt alle schoenen komen goed terecht. Ik ga nog langs een heel arm dorpje, waar altijd kleding uitgedeeld wordt. Dus komt goed.

Bij de foto's zal ik ook enkele doen van mijn project en de kinderen waar ik mee werk. Van de gehandicapte kinderen en hun omgeving heb ik geen foto's gemaakt. Vond dat ik dat niet kon maken, ookal had ik jullie wel even mee willen laten kijken.

Goed weekend en tot de volgende keer, Liefs Mary