Hallo Allemaal,

Hier dan mijn eerste verslag. Druk met van alles en nog wat en in begin gedoe om via de mail en tel te contacten met Lisette en Annemiek. Maar nu werkt volgens mij alles en kan ik jullie een beeld geven van mijn eerste dagen.

Martin en Lisette hebben mij zaterdag op het einde van de middag afgezet in Brussel en toen begon de lange reis. Het eerste stuk tot Parijs waren er heel weinig passagiers, dus lekker alle ruimte voor je zelf. Gemiddeld 1 stoel op een rij van 9 was bezet. In Parijs kwamen er flink wat personen bij. Zat ik helemaal klem. Gelukkig zag ik nog wat ruimte op de laatste rijen en dus snel vertrokken naar de laatste rij, waar ik 3 stoelen voor mezelf had. Leek ideaal, maar na een paar uur slapen op die dingen stond ik op met rugpijn. Lekker begin. Op de luchthaven in Ethiopie waar de tussenstop was, hadden ze in de transferhal gelukkig lekkere loungestoelen staan. Dat was wel aangenaam om 4 uur in te overbruggen. Lekker mensen kijken,want verder was het qua winkels niet veel soeps en ik had toch ook geen ruimte over. Zat met mijn handbagage al dik over de 8 kilo heen! Alle nationaliteiten voorbij zien komen in de vreemdste uitdossingen. Een zuidafrikaanse moeder ging vlak voor mijn neus een kind van ongeveer 2 zitten wassen. Poedelnaakt in die grote hal. Het kind werd vreselijk opgedofd alsof het naar een bruiloft moest. Grote platgestreken strik op de rug. Maar toen ik een paar tellen niet had gekeken, zag ik dat ze het kind helemaal ingebonden op haar rug weg droeg. Die komt er later naar alle waarschijnlijkheid helemaal verfromfraaid weer uit. Het laatste stuk naar Oeganda was een mooie vlucht., midden op de dag en lekker bij het raam. We vertrokken uit een verbazingwekkend groen Ethiopie,vlogen over een rotsachtig en droog Noord Kenia en kwamen toen boven een heel groen Oeganda met naar het leek allemaal glinsterende spiegeltjes. Dat bleken de golfplaten daken van de huizen!

Bij aankomst in Oeganda werden we door luchthaven personeel met mondkapjes en plastic schortjes opgewacht. We moesten opstellen in 4 rijen. 1 voor de mensen die nog een visum nodig hadden, direct daarnaast de mensen die uit oost afrika kwamen, dan de oegandezen zelf en daarnaast degene die dachten dat ze ziek waren( welke ziekte dan ook) Hele vragenlijst over gezondheid ingevuld en koorts werd opgemeten met een soort lasergun. Dat was misschien wel de meest nuttige actie van alles. Want met die mondkapjes, handschoenen( waar ze ieders papieren mee aanpakten) en plastic schortjes hou je die Ebola volgens mij niet buiten de deur. Inge, de coordinator in Oeganda, stond al op me te wachten en heeft me naar Kampala geredenLinks rijdend wel te verstaan, aangezien het een engelse kolonie is geweest. Een leuk ritje van een uurtje, waarbij je al een eerste indruk krijgt van het land. Veel oranje stof, veel stinkende, soms zwarte uitlaatgassen, armoede, golfplaten hutjes waar soms wat verkocht word en vreselijk veel hectisch verkeer. Dat werd naar mate we dichter bij de stad kwamen allen maar erger. En ,zo zou ik later ontdekken , werd het down town nog veel drukker. Massa's taxibusjes, brommertaxi's en gewone luxe auto's en alles lekker in de file. De brommertaxi's zijn het handigst qua vervoer, omdat die overal tussendoor kunnen en goedkoop zijn als vervoermiddel. Al moet je het treffen met de bestuurder, want er zitten wel wegpiraatjes tussen. Dagelijks ga ik nu, stofhappend, maar met helm( niet verplicht natuurlijk),op en neer met zo'n brommertaxi naar het project waar ik werk.

Het appartement waar we met z'n achten zitten is best luxe voor Oegandeese begrippen.Van alle gemakken voorzien. Waterkoker,broodrooster( brood is anders veel te droog om te eten), koelkast met vriesvak, watertank met schoonwater enz. Warm water als de stroom niet uitgevallen is( wat overdag vaak het geval is) Maar 's avonds gaat de agregaat aan als er geen stroom is, dus we zitten niet in het donker. 4 Stapelbedden in 2 slaapkamers compleet met grote muskietennetten, redelijke foammatrassen ,maar beroerde dunnen kussens. Die muggen vallen volgens mij best mee. Thuis heb je er meer last van op een zomeravond buiten. Maar uit voorzorg blijven we maar spuiten met deet. Echt smerig spul.

Maandagochtend kreeg ik eerst een korte rondleiding van Inge om wegwijs te worden in Kampala. Een lokale telefoonkaart geregeld en een modem voor het internet, dit alles in een groot redelijk modern winkelcentrum. Daarna zijn we naar het project gegaan. Alles steeds op de "boda"(brommertaxi). Daar werd ik hartelijk ontvangen door de sociaal maatschappelijk werkster. Vriendelijke jonge vrouw die goed engels spreekt( wel met een oegandeese klank,dus even wennen) Per dag is er verder 1 Oegandeese moeder, die in huis is voor de kinderen. Ze zijn er ook 's nachts. Het is op zich een verzorgd huis met goede bedden voor de kinderen en een grote tuin om te spelen. Je moet natuurlijk niet meten met onze maatstaven. Want qua hygiene is bv de vloer niet echt schoon ookal zijn die moeders op hun manier steeds bezig met het huishouden. Veel wassen( met de hand), sanitair schoonmaken en koken in de buitenkeuken op een met houtskool gestookt kookstelletje.

Het eten is trouwens prima te doen. s'Middags eet ik mee op het project. Gerechten met rijst, zoete aardappel, cassave, bruine bonen en tomaten. Niet veel variatie en niet heel erg lekker, maar wel eetbaar. De kinderen hoe klein ook eten echt veel. Zeker meer dan de nederlandse kinderen van hun leeftijd. Maar obesitas zie ik hier niet. Er wonen 7 kinderen waarvan er overdag 2 naar school gaan. Dus er zijn er 5 om iedere dag te verzorgen en te vermaken. Echt zoete kinderen. Natuurlijk, net als ieder kind blij met aandacht. Maar nooit zeuren en aandacht trekken. Wat een verschil met nederlandse kinderen. En dat terwijl dit kinderen zijn met een vervelend verleden. Echt schrijnend om die situaties te horen over moeders die geen geld, eten of huis hebben voor hun kinderen, geen toekomst. En hoe er met die kinderen gesleept is, Er is nu een tweeling van en jaar die ondervoed en met groeiachterstand is binnen gekomen. Echt schatjes die zich nu goed beginnen te ontwikkelen.

Gisteren ben ik 's middags mee geweest naar een organisatie waarmee Doingoood samenwerkt bij de terugplaatsing of adoptie van kinderen. Heeft echt nog heel veel voeten in de aarde. De voorkeur gaat, tot het uiterste, voor terug plaatsing bij de moeder. Dat betekent ook hele zoektochten naar ouders die spoorloos zijn. En dat terwijl het uitgangspunt is om de kinderen binnen max. 8 maanden ergens te plaatsen in een definitieve situatie. Een hele opgaaf.

Voor nu laat ik het hier maar eens bij. Bedtijd, want morgen weer om 7 uur op.

Liefs voor iedereen die meeleeft en tot de volgende keer, Mary