Hallo Allemaal,

Vreselijk moe, maar wil toch even mijn verhaal kwijt over deze bijzondere dag.

Vanmorgen bij aankomst bij de poort van mijn project, kon ik gelijk weer op de boda stappen. Ik ging met Jacky en een (goede) oud stagiaire, Ruth, die nu hand en span diensten verricht op het project, naar de sloppenwijk op bezoek bij de moeder van de oudste tweeling. Jacky wist waar we haar konden vinden. Zo'n sloppenwijk is echt onbeschrijfelijk. Allemaal kleine krotjes in rijen met golfplaten,planken, lappenstof, greppels met allemaal drek, bergen afval, overal wasgoed en overal mensen. Je komt echt ogen te kort, maar je probeert maar zelfverzekerd mee te lopen alsof dit de gewoonste zaak van de wereld is. Dat mensen onder deze omstandigheden kunnen overleven, niet te geloven. Kinderen laten eten vallen op straat(onverhard natuurlijk) , rapen het op en eten smakelijk verder. Uiteindelijk na wat rondzwerven de moeder gevonden, bij een vriendin. Een jong grietje van nog geen twintig. Was dus amper 15 toen ze is bevallen van de tweeling en ze heeft later nog 2 kinderen gekregen van haar huidige man. Echt nog een puber in haar gedrag, Over greppels springend kwamen we op een achterplaatsje, waar wij een schone mat kregen om op te gaan zitten. Doel was haar telefoonnummer te achterhalen, zodat ze altijd te bereiken was. Daarnaast wilde Ruth een soort intakeformulier invullen met allerlei vragen over haar leefsituatie en die van haar nieuwe man. Dit alles om de situatie goed in beeld te krijgen om uiteindelijk te kunnen bepalen of haar situatie geschikt is om de tweeling definitief te plaatsen. Na wat praten en gedoe met simkaarten om haar tel.nr te achterhalen zijn we iets verder gelopen, om te zien waar die vriendin woonde. Allemaal dezelfde armoede. Daar mochten we buitenplaatsnemen op een soort bankje van steen dat aan het huis vast zat, ook weer op een lap stof, vanwege onze nette kleren. Hier ontstond een hele discussie met diverse vrouwen uit de buurt over wat zij zagen als de beste optie. Conclusie; Hoe arm ook, het belangrijkste is niet wat je aan materiaal of rijkdom hebt, maar dat je van je kind houd en het met liefde wilt opvoeden. Dat een kind dus het beste af is bij zijn moeder en familie. Wat een wijsheid in deze armoede.

Dat was ook wat ik hier zag, dat alle vrouwen liefdevol en zorgzaam met hun kinderen omgaan. Kleinste kinderen aan de borst of op de rug, kind dat gered wordt uit een berg popcorn waar het in z'n blootje inzit,"gevonden"sinaasappeltje wordt terplekke gepeld(schillen gewoon op de grond) maar daarna gedeeld en opgepeuzeld. Druipend sap langs handjes en blote buik, maakt niet uit droogt vanzelf! Er huilt geen enkel kind. Ruth heeft de situatie op de foto vast gelegd, dus die ga ik nog proberen op te vragen. Kan even duren hier! Ze proberen dmv foto's van betreffende personen en hun omgeving hun rapport te onderbouwen.

Daarna zijn we de sloppenwijk door gelopen en aan de andere kant zijn Ruth en ik in een "Matatu "gestapt. Dat is een, half versleten, busje waar buiten de chauffeur 14 zitplaatsen in zitten. Jacky ging terug Nafasi. Wij zouden gaan kijken of we de nieuwe man van deze moeder konden spreken op de plaats waar zij aangaf waar ze woonden. Dan zou de vragenlijst misschien ingevuld kunnen worden, want met die moeder kwamen we niet veel verder. Het bleek ver buiten Kampala te zijn. Dus hebben we meer dan een uur in die bus gezeten. Een belevenis op zich. Het busje wordt volgestampt met allerlei mensen inclusief verkoopwaren, eten enz. Alles in grote pakketten die zoveel mogelijk op schoot genomen moeten worden. Het is vreselijk warm, vies, vol en krap zittend, maar ondertussen zag ik wel een heel andere kant van Kampala en het gebied daarbuiten. In de randgebieden wonen de rijkere mensen in Compounds. Het is er enorm groen en heuvelachtig, met vele bananenplantages. Maar natuurlijk langs de weg constant armoedige kleine kraampjes, huisjes en bedrijfjes voor van alles en nog wat. Onderweg stopte de Matatu even om bij de benzinepomp om een band op te pompen, die later ook steeds angstvallig in de gaten werd gehouden. Paar km verder stopte hij onverwacht en moesten er enkele spullen en mensen uit. Dit zoals even later bleek vanwege een verkeerscontrole. Het busje was te zwaar beladen en er mogen maar 3 personen naast elkaar zitten ipv 4. Bleek even later bij de aanhouding dat de rechter buiten spiegel ontbrak, niet handig als er links wordt gereden. Dus een bon en gelijk betalen, anders mag je niet verder.

Na al dit oponthoud kwamen we uiteindelijk bij de plaats waar we moesten zijn. Een rijtje van 3 huisjes naast een plantage. Zag er van buiten best goed uit in vergelijking met die sloppen van 's morgens. Bleek alles op slot, geen man te bekennen. Uiteindelijk de moeder wat geld gegeven om haar man te gaan halen en hopen dat ze echt terug komt. Geduld is in dit land een schone zaak. Omdat het in de tussentijd ging regenen mochten we bij een buurvrouw even binnen komen. Deze buurvrouw was islamitisch en was een maand geleden bevallen van haar 2e kind. Het huisje bestond uit 2 kamers. 1 Woon/leefruimte en 1 slaapkamer met electriciteit, maar geen water. Voor mij werd speciaal een lap stof uitgerold om op te zitten, zo lief. Het zoontje bleef buiten in de regen, want die was bang voor mij, "de mzungo"(blanke).

Na 3 kwartier kwam de moeder echt terug met haar man. Bleek een erg vriendelijke, hardwerkende man te zijn van 22. Hij sprak engels, zij niet. Uiteindelijk heeft het 2 uur geduurd voordat de 5 A4tjes met vragen waren doorgenomen en de antwoorden waren genoteerd. Dit alles in hun huisje van 3 bij 4 meter. Er lag een tweepersoonsmatras op de grond, in de hoek een radio en een rekje op wieltjes met wat bekers, borden en pannen. Verder een klein stapeltje kleren en dat was het. Hoe moet je hier met goed fatsoen straks evt met 4 kinderen wonen? Hij was daar wel toe bereid en ook zijn familie zou hem hierbij willen ondersteunen, met kinderopvang indien nodig. De financien om alle kinderen naar school te kunnen sturen waren er niet, ondanks zijn "goede"baan in een fabriek waar ze marmeren tafels e.d maakten. Daarnaast was hij evenals de moeder bang voor de vader van de tweeling. Een crimineel en agressief type dat het niet kan uitstaan dat een andere man voor zijn kinderen gaat zorgen. Bijzonder, want hij kijkt al jaren zelf niet naar vrouw en kinderen om, maar het is voor hem toch een soort gezichtsverlies. Er moet dus nu gekeken worden hoe die 1e vader buitenspel gezet kan worden en de moeder gestimuleerd om haar kinderen niet in Kampala ,maar in dit buiten gebied op te laten groeien.

Na deze indrukwekkende dag gingen we om 3 uur in de Matau terug naar Kampala. Waar we hongerig en dorstig, om half 5 onze lunch (koude rijst en bruine bonen) konden nuttigen met fris schoon water erbij. Nog even de kinderen wat aandacht gegeven en dan terug naar het appartement om alles te laten bezinken en zoals jullie zien op papier te zetten om nooit meer te kunnen vergeten.

Een dag waarop ik zovaak heb gedacht, dat ik hier loop, dat ik hier bij mag zijn, zoveel respect en gastvrijheid van al die vriendelijke mensen. Echt ongelofelijk.

Liefs voor iedereen thuis in onze ongekende en vaak ondergewaardeerde rijkdom, Mary